Volgende week worden voor het eerst de MIA’s uitgereikt, de Vlaamse Music Industry Awards. De winnaars zijn nog niet bekend, de verliezers al wel: de muzikanten die wat extra aandacht konden gebruiken.

Een paar maanden geleden stond het prominent op de voorpagina van De Standaard. De ZaMu Awards, jaarlijks uitgereikt door de Vereniging voor Zangers en Muzikanten, zouden vervangen worden door nieuwe muziekprijzen, de MIA’s ofte Music Industry Awards. ‘Een soort Vlaamse Grammy’s‘, grotendeels uitgereikt door het publiek dit keer, in een coproductie van de VRT en Muziekcentrum Vlaanderen.

Tot dan waren de ZaMu Awards dertien jaar lang door de sector zelf uitgereikt. Volgens het principe dat de stiel de stiel bekroonde. Maar volgens de organisatoren van de MIA’s zouden we oneindig veel beter af zijn met een publieksprijs à la de TMF Awards, uitgereikt tijdens een groots opgezette show op Eén. Want was ‘de sector’ – de muzieksector, dus – geen vragende partij voor meer ‘exposure’? Lees: een betere deal dan de jaarlijkse ZaMu Special op een goddeloos uur op Canvas?

Natúúrlijk was ‘de sector’ daar vragende partij voor. Al was het maar omdat de VRT de show rond de prijsuitreiking van de ZaMu’s tóch niet langer wilde uitzenden. En al was het maar omdat veel Vlaamse muzikanten zich al jaren tekortgedaan voelden door Eén. ‘Serieuze muzikanten komen enkel nog op tv als ze een kilt willen aandoen, en op hun hoofd willen staan’, was de voorbije jaren een vaak gehoorde klacht. Overdreven? Nauwelijks, als je de ‘muziekprogramma’s’ op Eén eens op een rijtje zet. ( Zo is er maar Een, De Provincieshow, Eurosong en – met héél veel goede wil – Steracteur, Sterartiest) Hoe veelzeggend is het niet dat veel muzikanten elkaar de ogen zouden uitkrabben voor een optreden in De Zevende Dag?

Alleen: als één soort muzikanten niét beter dreigt te worden van de MIA’s, dan wel de muzikanten die een beetje extra televisieaandacht goed zouden kunnen gebruiken. De Dez Mona’s, Violent Husbands en Portables van deze wereld, om er maar een paar te noemen.

De MIA’s lijken vooral gezaaid om Clouseaus (5 nominaties), Fixkes (5 nominaties), Natalia’s (4 nominaties) en Stannen van Samang (3 nominaties) te oogsten. Muzikanten die evenveel nood hebben aan extra exposure als Keith Richards aan een paar extra huidplooien.

Maar was het dan geen jury van professionals die de shortlists voor de MIA’s mocht samenstellen, waaruit het grote publiek dan mocht kiezen? Juist, ja. Sta ons toe daar eens hartelijk om te lachen.

We kennen behoorlijk wat volk in de Vlaamse muziekindustrie – en zelfs een paar héél rare kwieten – maar geen enkele oelewapper die het in zijn hoofd zou halen om Yevgueni in de categorie ‘Beste Wereldmuziek’ te nomineren. Yevgueni maakt hedendaagse kleinkunst, het omgekeerde van wereldmuziek. Net zoals Zornik het omgekeerde maakt van de Alternative’-categorie waarin ze werden genomineerd.

Natalia, de vleesgeworden fermette, ‘Beste Soloartiest’? De laatste keer dat wij checkten, werden al haar nummers door anderen geschreven. Zeer in tegenstelling tot die van haar medegenomineerden: Arno, Flip Kowlier en Gabriel Rios.

En nu we het over Gabriel Rios hebben: waarom was hij voor de jury wél Vlaams genoeg voor vier nominaties, en die andere import-Gentenaar, Baloji, niét? Dat de ex-frontman van Starflam als Franstalige niet in aanmerking kwam voor Vlaamse muziekprijzen, wil niemand van de organisatoren met zoveel woorden gezegd hebben. Blijkbaar ‘kwam hij gewoon stemmen te kort’, ondanks een persmap vol jubelrecensies. En blijkbaar associëren we Vlaamse chirojongens hier eerder met wereldmuziek dan een ingeweken Congolees.

Zeggen we nu dat de stemming voor de eerste MIA’s niet correct verliep? Natuurlijk niet. Dat zouden we niet eens hardop durven te denken. Het valt alleen op dat de nominaties wel érg goed in het kraam van een grote show in prime time op Eén passen. Zo goed dat een mens zou gaan twijfelen of er wel zoiets als toeval bestaat.

Door Wouter Van Driessche