In het tweede seizoen van House of Cards stuikt de ooit zo beloftevol lijkende reeks in elkaar.
Netflix, dat deze maand ook in Vlaanderen van start gaat, heeft vooral op het vlak van tv-series voor een omwenteling gezorgd. Het oude model, waarbij je wekelijks één aflevering te zien krijgt, gooide het bedrijf overboord voor een distributiesysteem waarin je hele seizoenen in één keer kunt bekijken. En niet alleen van de oude reeksen waar Netflix de rechten van heeft gekocht, maar ook van de producties die speciaal voor de streaminggigant zijn gemaakt.
Ironie van het lot is dat van de Netflix-series die tot nog toe op de wereld zijn losgelaten, er eigenlijk maar één voordeel haalt uit de mogelijkheid tot bingewatching: het vierde seizoen van Arrested Development, waar het typische universum van de Bluths vol terugkerende grappen en onderlinge verwijzingen meer van zijn geheimen prijsgaf naargelang je meer afleveringen na elkaar bekeek. Maar bijvoorbeeld Orange is the New Black of Ricky Gervais’ serie Derek zijn, hoewel allebei uitstekend, geen reeksen die je in één ruk wilt uitkijken, of waarbij de beleving intenser kan worden als je een volledig seizoen in grote blokken ziet – iets wat bij de klassiekers als The Sopranos, The Wire of Breaking Bad ongetwijfeld wel het geval is.
Dan is er nog House of Cards, het paradepaardje van Netflix want mee uitgedacht door David Fincher en met Hollywoodster Kevin Spacey in de hoofdrol. En net die serie lijdt er eigenlijk onder als je meerdere afleveringen na elkaar bekijkt. Het eerste seizoen begon sterk, maar naar het einde toe bekroop me toch het gevoel dat het verhaal te veel clichés bevatte en het hoofdpersonage te veel een eendimensionale slechterik was om van House of Cards een échte topreeks te maken. In het tweede seizoen wordt dat niet verholpen, integendeel. Frank Underwood wordt dan wel vicepresident, hij vult zijn dagen nog altijd vooral met het bedenken van complexe plannetjes om zijn tegenstanders uit te schakelen, en die concurrenten lopen er meestal ook met open ogen in.
Zo’n politiek getinte thriller vol vergezochte plotwendingen kan goed zijn – kijk maar naar Scandal – maar het probleem is dat House of Cards pretendeert heel diepzinnige en ernstige dingen te vertellen over politiek en de rol van de media, maar uiteindelijk niet verder komt dan de voor de hand liggende karikatuur over politici als hebzuchtige machtswellustelingen.
HOUSE OF CARDS SEIZOEN 2 **
Sony Pictures Home Entertainment / dvd
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
