De professor had voor de gelegenheid zijn vrijetijdskleding aangetrokken. Een houthakkershemd van Patagonia, een jas van een ander mondiaal outdoormerk. Ook de journalist had zich van pak en das ontdaan. Met zijn afritsbare broek – zo’n broek waarvan je de pijpen in geval van acute warmtegolf kunt afritsen – zat hij vlotjes op de fiets. Het reisarrangement dat ze voor zichzelf hadden uitgestippeld, leek zo uit een brochure van Anders Reizen geknipt, maar – ere wie ere toekomt – ze hadden het zelf bedacht. Met hun plooifietsen zouden ze langs de restanten van het IJzeren Gordijn fietsen. Van Moskou tot dat puntje van Bulgarije dat uitloopt in de Zwarte Zee. De verhalen zouden er voor het rapen liggen, en met wat geluk vonden ze nog een verwrongen stukje ijzerdraad of een afgeslagen neus van een neergehaald standbeeld van Lenin voor op de schoorsteenmantel thuis.
De outfits van Rob Heirbaut en Hendrik Vos mochten dan al het type vlotheid uitstralen dat je in berghutten tegenkomt, alles wat ze verder zeiden of deden, kwam vooral gekunsteld over. Zelfs het drinken van een glaasje wodka in bar Mokva in Helsinki leek meer op een ingeoefend nummertje dan op een uitbarsting van spontaneïteit. De meest interessante man in die hele eerste aflevering was de lichtjes geschifte Finse tv-ster Riku Rantala. Reizen is voor hem alles wat reizen niet is voor Rob en Hendrik. Hij wil alle lokale gebruiken uitproberen. Zo verorberde hij ooit een menselijke placenta en liet hij zich in Sint-Petersburg bepotelen door bloedzuigers. ‘Dat kan enkel daar gebeuren’, grijnsde hij tussen sik en snor, en hij bestelde prompt nog een rondje wodka. ‘Gni, Gni’, gniffelden de professor en de journalist.
Sint-Petersburg? Dat was toch die stad waar Rob en Hendrik net waren doorgefietst? Nooit hadden ze er de platgetreden lanen verlaten. Ze lieten een man met wijde gebaren schetsen hoe de godsdienst onder het communisme verboden was en hoe Poetin diezelfde godsdienst nu als wapen in zijn persoonlijke populariteitspoll inzet. Rob en Hendrik keken omhoog naar de kerk waar ze voor stonden. ‘Wat een mooie gouden koepel’, merkte de professor uiterst intelligent op. En om de analyse helemaal af te maken, voegde hij eraan toe: ‘Het heeft iets van een Disneykasteel.’
Toen moesten ze weer verder. Hup, de fiets op, langs een grasveld. De professor keurde het gras en kwam al snel tot de conclusie: ‘Ze mogen dat wel eens maaien.’ De lijn tussen futiliteit en boeiende informatie was zelden strak te trekken in Het IJzeren Gordijn. Vanuit Sint-Petersburg namen de heren de trein – ‘wow, er is wifi!’ – naar Finland. Ze tuurden door het raam, foeterden een beetje op al die bomen die permanent het vergezicht beperkten en schatten ruwweg: ‘Ja, hier moet het ongeveer zijn, hé, die grens.’
Het was van een knulligheid die deze eerste aflevering perfect samenvatte. Rob en Hendrik snuffelden vooral erg behoedzaam aan het IJzeren Gordijn en wisten verder geen blijf met wat ze opsnoven. Bij gebrek aan mensen die het allemaal meegemaakt hadden, keuvelden ze wat met elkaar over wat ze zagen en welke indruk dat wekte. Dat kan boeiend zijn op een avondje onder vrienden waarop je beleefd elkaars vakantiefoto’s ondergaat, op televisie wordt dat zelden interessanter dan schimmelvorming op een Russisch ei.
*, elke dinsdag, 20.40, Canvas
DOOR TINE HENS
HENDRIK VOS EN ROB HEIRBAUT SNUFFELDEN ERG BEHOEDZAAM AAN HET IJZEREN GORDIJN EN WISTEN VERDER GEEN BLIJF MET WAT ZE OPSNOVEN.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
