Het zevende en laatste seizoen van Mad Men brengt meer van hetzelfde, maar dat is voor een keer niet erg.
De beslissing van zender AMC om het laatste seizoen van Mad Men in twee stukken te knippen en over twee jaren te spreiden, was puur ingegeven door de angst om een van de meest prestigieuze titels uit de catalogus los te laten. Het heeft de serie ook geen deugd gedaan. Bij Breaking Bad, waarmee AMC hetzelfde deed, kon de ingreep niet zo veel kwaad, omdat die reeks altijd meer op spanning en plotwendingen had gedreven – kijk naar de manier waarop het eerste deel van dat vijfde en laatste seizoen 5 afsloot, met een scène waarin Hank besefte dat zijn schoonbroer de drugsdealer was waar hij al die tijd naar gezocht had.
Mad Men heeft het nooit van spannende cliffhangers moeten hebben – een van de grootste ‘verrassingen’ uit de hele reeks was per slot van rekening het moment waarop Don Draper onverwacht zijn secretaresse ten huwelijk vroeg. De serie draaide altijd veel meer om sfeer en een langzame opbouw, en daardoor duurde het ook elk seizoen een paar afleveringen tot je opnieuw in de Mad Men-mood zat. Door de zevende jaargang in twee stukken van zeven afleveringen te kappen, deed AMC dus op voorhand al afbreuk aan het kijkplezier bij dat finale seizoen – dat bedenker en notoire controlefreak Matthew Weiner heeft ingestemd met die ingreep doet toch vermoeden dat de AMC-bazen bezwarend materiaal over de man in hun la hebben liggen. Deze dvd-release, die meteen alle veertien afleveringen bevat, maakt dat onrecht alvast een klein beetje goed.
Met Breaking Bad heeft Mad Men niet alleen de kunstgreep op het einde gemeen, maar ook het centrale thema: verandering. De transformatie van Dick Whitman naar Don Draper, de wijzigende positie van vrouwen in de samenleving, de veranderingen in het Amerika van de jaren zestig: het waren allemaal rode draden door de hele serie. Maar de verandering in Mad Men was een stuk complexer dan die in Breaking Bad, waarin Walter White ondanks alle gewetenscrisissen uiteindelijk toch in een min of meer rechte lijn vervelde tot Heisenberg. Mad Men ging veel meer over hoe de personages dáchten dat ze veranderd waren, maar uiteindelijk dezelfde fouten bleven maken. De serie ging ook over hoe ze met veel vallen en opstaan hun leven en werk over een andere boeg probeerden te gooien, over hoe de grootste veranderingen vaak diegene zijn waar je geen vat op hebt.
Het zevende seizoen trekt die subtiliteit door. Op het einde is er van het reclamebureau waarmee alles begon nog weinig over, Amerika ziet er begin jaren zeventig helemaal anders uit en de belangrijkste personages zijn getekend door het leven. In de laatste afleveringen krijgt Don enkele verhelderende inzichten over wat hij allemaal fout heeft gedaan en over wie hij is en wil zijn, maar de finale is ook ambigu genoeg om je te laten afvragen of hij daardoor wel écht veranderd is. Om te verwijzen naar een van Drapers memorabelste pitches uit het begin van Mad Men: de reeks blijft tot op het einde een carrousel die rondjes draait. ‘It lets us travel the way a child travels. Around and around and back home again, to a place we know where we’re loved.’ Ik denk nu al nostalgisch terug aan Mad Men.
MAD MEN – SEIZOEN 7 *****
DFW, dvd
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
