Harry Styles ***

Geen grotere goeierd in het hedendaagse popwezen dan Harry Styles. Mocht deze jongeman al heftige persoonlijke besognes torsen, dan zou hij ze niemand opdringen in zijn songs, die het zorgeloos rondhuppelen als levenskunst pogen te rehabiliteren. Op een speelveld dat zich uitstrekt van gebronsde yachtpop tot knus glimmende synthmuziekjes zorgen enkel dotjes zonnige funk en boterzachte folkballades voor extra cachet. Het zou allemaal onuitstaanbaar gezichtloos kunnen zijn, als nummers zoals het feelgoodpiekje Late Night Talking, het verrukte Daylight of het vingerknippende Cinema niet zo aanstekelijk waren. Styles wil wel eens kenbaar maken dat drugs hem niet onbekend zijn, maar bovenal jongleert hij met metaforen over eten en/als seks. Harry’s House: te nemen met een korreltje zout en lepeltje honing.