Laatste werk: L’enfance d’Icare (2008)

13 oktober 2008

Leeftijd bij overlijden: 37 jaar

Acteur

L ‘enfance d’Icare: Guillaume Depardieu nam afscheid van het witte doek met de meest toepasselijke filmtitel ooit. De Franse acteur hád last van Icarusneigingen: te snel te hoog willen vliegen, en vooral níet doen wat papa Gérard zei. Voor de opnames van de psychologische thriller trokken Depardieu en regisseur Alexander Iordachescu naar Roemenië. De omstandigheden waren bar en Depardieu liep een longontsteking op, waaraan hij uiteindelijk bezweek.

Depardieus enfance wás ook een psychologische thriller. Guillaume verweet zijn pa dat hij er nooit was voor hem. Dus rebelleerde hij enorm en belandde hij in foute milieus. Geweld, drugs, alcohol en een zware voet leverden zoonlief een fiks strafblad op. De hoogtepunten: seks met mannen in ruil voor geld, heroïne dealen en diefstal. Zowel in de gevangenis als in het ziekenhuis was Depardieu een bekend gezicht. Nadat hij in oktober 1995 met zijn motor een doodsmak maakte, werd hij maar liefst zeventien keer geopereerd. Bij een van die chirurgische ingrepen liep Guillaume een bacteriële infectie op, waardoor zijn rechterbeen in 2003 geamputeerd moest worden. Dat bracht Guillaume niet tot inkeer, laat staan tot het rechte pad. Drie maanden na zijn amputatie, loste hij een geweerschot in een bar omdat een fan zijn outfit belachelijk vond. De prijs: een gevangenisstraf van negen maanden en 9000 euro boete.

Voor al uw gedragsverklaringen: zie Freud en Oedipus. Als kind van twee rasacteurs moest en zou Guillaume in hun voetsporen treden. En dan nog het liefst zijn vader overtreffen in talent, roem én bankrekening. Zeven keer acteerden vader en zoon samen in een film. In Pas si méchant que ca (1974) speelt Guillaume zichzelf als de driejarige zoon van papa. In Tous les matins du monde (1991) en Le comte de Monte Cristo (1998) spatte de vadermoord bijna van het scherm. Pas in Aime ton père (2002) van Jacob Berger dooide het even tussen de twee haantjes-de-voorste. Dat lag grotendeels aan de hyperrealistische filmplot: een Nobelprijs-winnaar vervreemdt van zijn zoon, die in een motor-ongeluk betrokken raakt.

Hoe meer succes Guillaume had, hoe meer rampspoed hem trof, zo bleek al snel. In 1996 kreeg Depardieu junior al een César voor beste belofte in de film Les apprentis. Daarin speelde hij – hoe toepasselijk – een incompetente leerjongen die twijfelt aan zichzelf. Net vóór de film in de zalen uitkwam, had hij het vreselijke motorongeluk dat hem uiteindelijk zijn been kostte. Een jaar later, in 1997, speelde hij weer de pannen van het dak in Alliance cherche doigt. Regisseur Jean-Pierre Mocky was zo onder de indruk dat hij Depardieu spontaan met James Dean vergeleek. Qua zware voet, homo-erotische uitspattingen én tragische ondergang kunnen de twee inderdaad concurreren.

Voor vader Gérard was de dood van zijn onverbeterlijke zoon een kaakslag, een opluchting en een shock tegelijk. Met alle respect, maar hij had het drama misschien wel kunnen zien aankomen: kinderen van sterren komen immers vaak tragisch om het leven. Bing Crosby, John Barrymore, Marlon Brando, Bruce Lee: allemaal zagen ze een zoon of dochter ten onder gaan. Wie volgt? Jade Jagger, Liv Tyler of Nicole Richie? De weddenschap is geopend.

Thijs Demeulemeester