Kunst of kitsch? Guido Belcanto liet zich voor ‘Plaisir d’Amour’ inspireren op het schilderij ‘The DeaTH Of Chatterton’.

Wat The Pogues deden op de hoes van hun instant-klassieker Rum, Sodomy & The Lash, deed Guido Belcanto met het artwork van Plaisir d’Amour (1992): een schilderij herwerken tot platenhoes. De Ierse folkpunkband baseerde zich op Géricaults Het vlot van de Medusa, de Antwerpse charmezanger op The Death Of Chatterton, waarop de Britse prerafaëliet Henry Wallis de zelfmoord van de achttiende-eeuwse dichter Thomas Chatterton verbeeldde. Belcanto, die met Plaisir d’Amour bewust het artistieke op het commerciële liet primeren, verenigde zo drie van zijn grote passies – literatuur, schilderkunst en muziek – in een verhaal met een boodschap: een kunstenaar moet bereid zijn om te sterven voor zijn kunst.

Plaisir d’Amour is een zo waarheidsgetrouw mogelijke replica van The Death Of Chatterton. Guido Belcanto, een perfec-tionist, had van platenmaatschappij EMI a25.000 ter beschikking gekregen. ‘Mocht ik vandaag zo’n budget krijgen, ik zou een gat in de lucht springen – ik moet het nu met vijf keer minder doen’, zegt hij. Hij vond een sparring partner in Tom Van Brecht, een enthousiaste academiestudent én een fan die in het coverontwerp het gedroomde onderwerp zag voor zijn eindproef. Belcanto ging op zoek naar de attributen – ‘ik ben zelfs achter de kleren aan gegaan waarin Chatterton zijn wanhoopsdaad heeft voltrokken, zij het tevergeefs’ – en Van Brecht timmerde in een Brusselse fotostudio het decor ineen.

Er zijn een paar verschillen met het origineel – het venster is gesloten, achter het raam zie je een kerktoren – maar dat is volgens Belcanto zonder bijbedoelingen gebeurd, op dat ene detail na: een damesschoen, die verloren ligt voor het bed. ‘Het is een fetisjistische toevoeging waarmee ik iets kwijt wou over mijn karakter, een voorzichtige allusie op het feit dat ik me graag als vrouw verkleed. In verschillende songs op mijn vorige albums had ik er al in verdoken termen op gealludeerd, maar voor een openlijke coming-out was ik nog altijd niet klaar.’ Dat gebeurde pas jaren later, in 1999.

‘Ik beschouw me meer als een schrijver dan als een muzikant’, zegt Belcanto. ‘Ik koop ook meer boeken dan cd’s. Boeken hebben iets warms. Het zijn levende objecten, waarin de ziel van de auteur huist.’ Literatuur en schilderkunst zijn twee van zijn passies die hij in muziek verwerkt. ‘Thomas Chatterton boeide me mateloos, alleen al omdat hij de noblesse had om voor zijn kunst te sterven.’ Wonderkind Thomas Chatterton (1752-1770) was nauwelijks 17 toen hij, radeloos door de armoede waartoe hij veroordeeld leek, een einde maakte aan zijn leven door arsenicum in te nemen. Ondanks zijn korte bestaan zou hij grote dichters als Keats en Wordsworth beïnvloeden. Toen Belcanto in Londen naar het fameuze schilderij The Death Of Chatterton ging kijken, raakte hij nog meer onder de indruk van de tragiek van Chatterton. Het is het bekendste werk van kunstschilder Henry Wallis (1855-1942), die tot de prerafaëlieten, een stroming uit de 19e eeuw, behoorde. Wallis maakte het op de plek des onheils: de kelder van de Gray’s Inn, waar Chatterton zijn laatste adem uitblies.

Een stervende artiest boven een titel als Plaisir d’Amour? ‘ Plaisir d’Amour is een ironische titel. Ik zing over de schaduwkant van het leven en de liefde’, zegt Belcanto. ‘En ja, de liefde kan een mens zover drijven dat hij zichzelf van het leven berooft.’ En wat met het barokke lettertype voor zijn naam? ‘Ach, zoals je weet ben ik niet vies van een beetje kitsch en overdrijving.’

Nog vier ‘schildershoezen’:

lRod Stewart A Night On The Town (Renoir)

lBow Wow Wow See Jungle… (Manet)

lOMD

Crush (Hopper)

lJoni Mitchell Turbulent Indigo (Van Gogh)