PB GRONDA, auteur van Nemen wij dan samen afscheid van de liefde, Kentucky, mijn land en Onder vrienden, duikt elke week in de populaire cultuur.

Twee Japanse sierbomen met een ronde kostprijs van tienduizend euro per stuk worden met een helikopter in de tuin van een meer dan waarschijnlijk niet op een leefloon overlevende familie uit Linkebeek afgeleverd, en dit om de zeer aanvaardbare reden dat de straat waarin het huis staat niet breed genoeg is voor een vrachtwagen.

Het is een perfect fait divers om zeker twee beer-times toogtijd mee te vullen in gelijk welk café in een straal van laten we zeggen vier kilometer rond de kerktoren van Linkebeek. Toch kwam ik het daar niet te weten. Nee, het was op het tv-nieuws. Waarom? Gewoon, meneer, omdat een of andere zot – waarschijnlijk de zoon van de boomkoper – dit waanzinnige evenement had gefilmd. En dit was niet eens het sinds de zeventiende eeuw met een imagoprobleem sukkelende vtm-nieuws, nee, in het échte nieuws, op de VRT! Jan Becaus werkt daar!

Net na de berichtgeving over de dure Japanse bomen was er trouwens nog een stukje over mensen die ook in een dorp wonen en die, citaat, ‘een hele schone vijver’ hebben en deze tegen een reiger beschermen middels een aangeklede sekspop. Dat was dan wel in Het Dorp, in Man Bijt Hond. Denk ik. Zou ik moeten nakijken.

Nu is het VRT-journaal natuurlijk al sinds jaren een kleurig magazine geworden. We volgen op veilige afstand enkele verhalen, een beetje zoals in Thuis, maar dan (enkele uitzonderingen daargelaten) non-fictie. Mensen die even zijn afgehaakt, kunnen altijd meteen weer inpikken en als er iets triests te melden is, dan zie je dat wel aan het gezicht van Wim of hoor je het aan de stem van Goedele. Soms komt ook die met zijn zware montuur van De Zevende Dag langs. Dat is tof, want die heeft vaak van die bewegende staafdiagrammen mee. En dan weten we hoeveel procent de N-VA in de peiling gestegen is. Vaak is dat keiveel!

Gelukkig biedt de staatsomroep ook moeilijkere programma’s dan Het Journaal. Zo moet ik als keukennitwit harder nadenken bij Dagelijkse Kost en word ik intellectueel meer uitgedaagd door de gesprekken die Ben Crabbé voert met de kandidaten in de ideale volksquiz Blokken. ‘Wat doe je in het leven?’, vraagt Ben dan. ‘Ik ben bediende in de bankensector,’ antwoordt Rita uit Mol-Millegem. En weet je wat Ben vervolgens vraagt? ‘Wat doe je dan concreet?’ Tsjak. Rita met haar rug tegen de muur. Altijd doet hij dat, Ben, en het is alleszins één vraag meer en één laag dieper dan we in veel nieuwsreportages aangeboden krijgen.

Nu is dat natuurlijk geen enkel probleem. Je hoeft niet naar Het Journaal te kijken, dus de frustratie is gemakkelijk te vermijden. Je kunt ook naar TerZake kijken, dat is een beetje zoals Het Journaal van vroeger, maar dan beter. Of je kunt de tv uitzetten en een kwaliteitskrant lezen. Zo kwam ik onlangs dankzij De Standaard nog te weten dat Betty Wouzsjoewanovak van Big Brother haar carrière over een andere boeg gaat gooien. Wat nieuws is, want blijkbaar had zij dan een carrière. Niet alleen dat, ze gaat die ook nog eens over een andere boeg goeien.

Misschien gaat ze wel ergens een programke presenteren. We zien het binnenkort… in Het Journaal!

‘HET JOURNAAL IS EEN KLEURIG MAGAZINE GEWORDEN, EEN BEETJE ZOALS ‘THUIS’.’