P.B. GRONDA, schrijver van onder meer Onder vrienden en dit jaar nog Straus Park, duikt elke week in de populaire cultuur.

Het was voor iedereen beter geweest als de kleine hond met de naam Pepita niet op bezoek was gekomen. Niet alleen zijn honden waarvan de naam langer is dan het lijf doorgaans erg vervelend in al hun opgefokte nietigheid, het dier richtte op verbazingwekkend korte tijd ook een hoop tastbare schade aan, van de soort die te groot is om sympathiek te zijn en te klein om er op het niveau van grote mensen een zaak van te maken. Nee, mocht Pepita een van deze dagen door een overladen vrachtwagen snoeihard van de straat worden geramd en daar een lelijke koppijn aan overhouden die verschillende dagen aanhoudt, dan zou ik daar niet hevig om rouwen.

Onder andere de kabel van de oplader voor mijn laptop ging eraan. Nu moet u weten dat ik maar één voorwerp bezit dat het bezit van alle andere voorwerpen in mijn leven tot op zekere hoogte mogelijk maakt, en dat is dat dichtvouwbare ding met een paar knoppen en een scherm.

Het duurde wegens omstandigheden drie dagen voor ik een nieuwe oplader kon kopen. Hierbij de woorden van Marc Didden indachtig, die zei, en ik parafraseer: ‘Ik ga bij mijn bakker om de hoek een pistolet halen en die zegt “bedankt, meneer”, maar ik ga tien meter verder bij Apple een computer kopen voor een klein fortuin en je mag al blij zijn dat ze je willen bedienen.’ Maar daar gaat het nu niet over. Het zal daar trouwens nooit meer over gaan, maar goed. Ik heb het toch maar eens gezegd. Klootzakken van Apple Stores. Een kassajob bij Selexion wens ik jullie toe, met een collega die Petra heet en die Joe FM ‘los de beste radio ever, gewoon’ vindt.

Een paar dagen zonder computer, dus. Niet vaak heb ik iets aangenamers meegemaakt dan dat. Ik schat ongeveer drie keer.

Tijdens die computerloze dagen liep ik in de supermarkt voorbij zo’n glazen kast met mobiele telefoons. Een haast onhoudbare drang stak op om het eenvoudigste model te kopen en meteen in gebruik te nemen. Alsof het allemaal plots heel helder werd: of heel veel geld om nooit meer gerust te zijn, of een tiende van dat bedrag om nu en dan eens een bericht van je moeder te beantwoorden. ‘Goed aangekomen in Düsseldorf, jongen?’ – ‘Ja.’ Terug naar die eenvoud. Geen bijbehorende foto van de hotelkamer, laten zien dat ik nog leef via FaceTime of de ingebouwde pillamp gebruiken om door een onverlichte gang te lopen. Echte mannen knallen desnoods zes keer tegen de muur alvorens de lift te bereiken. En merken wel of het regent op het moment dat hun hoofd al dan niet nat wordt van de regen.

Kortom, had de periode nog een week langer geduurd, dan was ik van de weeromstuit met een waterkruik en een driepotige kat in een hut in de bergen gaan wonen om daar te zitten geloven dat ik de holheid van het hele systeem toch maar mooi had doorgeprikt.

Het probleem, zo besefte ik toen mijn laptop weer oplichtte, is dat al die andere mensen bij je binnenstromen eenmaal je weer online bent. En dat wordt alleen erger. Straks is wifi overal en kun je opladen zonder kabels.

Kom snel terug, Pepita.

Ik heb koekjes.

P.B. GRONDA

EEN PAAR DAGEN ZONDER COMPUTER, DUS. NIET VAAK HEB IK IETS AANGENAMERS MEEGEMAAKT DAN DAT. IK SCHAT ONGEVEER DRIE KEER.