Goldie

Met zijn positief onthaalde debuut Prins (2015) als adelbrief trok Sam de Jong naar de States om er zijn tweede langspeelfilm Goldie te maken. Daarin zoomt de jonge Nederlander, die ook clips voor Lil’ Kleine en The Opposites draaide, in op een jong, zwart tienermeisje met in goudkleur geverfd haar (fotomodel Slick Woods) dat het wil maken als danseres en droomt van een goudgele nepbontjas die ze in een hiphopclip wil showen. Helaas kleurt haar thuissituatie minder fleurig, en wanneer haar ma wordt gearresteerd, slaat ze met haar twee jongere zusjes op de vlucht voor de jeugdzorg. De Jong filmt los uit de pols, zit zijn personages op de huid en bouwt zijn morsige milieuschets rond een specifiek doel dat zijn heldin voor ogen houdt, een procedé dat ook Loach en de Dardennes weleens bezigen. Alleen pimpt hij zijn neo-neorealisme met krachtige kleuren, videoclipachtige intermezzi en een scheutje surrealisme, waardoor Goldie iets heeft van het zwarte, energieke millennialnichtje van Rosetta, of van die ferme meiden uit Sean Bakers Tangerine. Niet zo sterk als De Jongs referenties en soms stroef en strompelend, wel een frisse, empathische trip door da hoods van New York.