GIRLS – SEIZOEN 1

Vanaf 21/8 op Acht (herhaling op zaterdag). Het tweede seizoen komt op 28/8 uit op dvd.

Weinig reeksen hebben de afgelopen maanden zoveel stof doen opwaaien als Girls, de HBO-comedy over enkele jonge twintigers die opgroeien in New York. Zeker in de VS werden over de serie en haar bedenkster Lena Dunham hele magazines en blogs volgeschreven, door voor- en tegenstanders. Het gevolg is dat nu Girls ook bij ons van start gaat, op de digitale zender Acht, veel mensen wellicht enkele vooroordelen hebben tegenover de reeks, waarvan we de drie belangrijkste hier tegen het licht houden.

GIRLS IS EEN SERIE VOOR VROUWEN

Wellicht het grootste cliché: omdat de reeks bedacht en voor het grootste deel geschreven wordt door een vrouw, de genaamde Dunham, en bovendien gaat over vier vriendinnen en hun aanmodderende professionele en privéleven, kreeg ze snel het label ‘vrouwenserie’ opgeplakt. Onzin, want de wereld die opgeroepen wordt in de serie, is een stuk universeler dan – ik zeg maar iets – die van een maffiabaas met psychische problemen of een chemieleraar die meth begint te maken.

Bij het begin krijgt de 26-jarige aspirant-schrijfster Hannah Horvath van haar ouders te horen dat die haar niet meer financieel willen ondersteunen en ze op zoek moet naar een ‘echte’ job en een manier om op eigen benen te staan. Zonder geld, maar met de hulp van haar vriendinnen en haar meer dan bizarre vriend Adam, die allemaal met dezelfde twijfels en angsten omtrent hun toekomt kampen. En het is die aarzelende groei naar volwassenheid die de reeks herkenbaar maakt, zeker bij de moderne westerse twintiger (M/V).

GIRLS IS SEX & THE CITY 2.0

Je zult weinig recensies van of stukken over Girls lezen zonder dat daarin ergens Sex & the City vernoemd wordt, de illustere HBO-serie over vier New Yorkse vrouwen. De link lijkt logisch maar veel meer dan een oppervlakkige overeenkomst is er eigenlijk niet. Sex & The City schilderde een glamoureus ideaalbeeld van leven in The Big Apple, met personages die schatten geld verdienden maar nauwelijks hoefden te werken (tenzij je ’twee zinnen intikken op een computer’ als werken beschouwt) en wier angsten maar zelden levensecht aanvoelden. De flat van Hannah – die ook niet in Manhattan staat maar in Brooklyn – ziet er daarentegen uit als een plaats waarin geleefd wordt, en haar garderobe en die van haar vrienden en vriendinnen bestaat niet enkel uit merkkledij. De reeks is authentieker, eerlijker en veel minder gepolijst.

GIRLS IS ALLEEN MAAR SEKS

Dat laatste valt des te harder op in de seksscènes, een aspect van de reeks waarvoor enige waarschuwing misschien op haar plaats is. Er is veel naakt te zien in Girls en de manier waarop seks in beeld gebracht wordt, is bijzonder rauw, zelfs naar de maatstaven van HBO. Maar dat sluit aan bij de eerlijkheid die Dunham – die zich voor de scenario’s grotendeels op haar eigen leven baseerde – wil bekomen: geen vlekkeloze, erotiserende, op mannenmaat geschreven seksscènes, maar levensecht, stuntelig en soms – zeker voor mannen – pijnlijk. Dat leverde haar in de VS al een hoop reacties op die veel zeggen over hoe men vandaag bloot op televisie percipieert – zoals de stelling dat zij te ‘lelijk’ zou zijn om naakt op het scherm te komen. Toen bekend raakte dat een pornoproducent bezig was met een parodie op haar serie, onder de titel This Ain’t Girls XXX, reageerde Dunham dan ook ontsteld, ‘omdat’, zo schreef ze, ‘ik net probeer om het onrealistische beeld van seks dat die industrie de wereld instuurt bij te stellen’.

(S.W.)