Ik ben weer even kind geworden terwijl ik dit maakte. Ik ging op zoek naar mijn oude kleurkrijtjes die ik nooit had weggegooid, hoewel ik al jaren niet meer had getekend. En ik gebruikte zelfs de techniek van toen ik nog een klein meisje was: eerst aftekenen, dan kleuren, en dan wrijven. Ik baseerde me op een heel mooie foto van Dimitri Van Zeebroeck, om niet van een leeg blad te moeten vertrekken. Zomaar vanuit het niets had ik mezelf nooit zo kunnen tekenen.

Die schimmige figuur naast mij? Dat is mijn schaduw, en de reden waarom die foto van Dimitri Van Zeebroeck me zo aansprak. Een met mijn schaduw: ik vond dat een heel mooi idee. In interviews valt me vaak op hoe eenzijdig het beeld is dat veel mensen van zichzelf hebben. Hoe ze soms blind zijn voor hele stukken van hun persoonlijkheid. Iedereen heeft nochtans een schaduw, daar is geen ontkomen aan.

Mijn mond staat in het middelpunt van mijn portret, ja. Ik kan niet zeggen dat ik dat bewust zo tekende, maar dat zal wel iets willen zeggen, zeker? Ik heb mezelf er al op betrapt dat ik heel erg op monden en gebitten let. Omdat ik de dochter van een tandarts ben, ongetwijfeld. En omdat mijn mond mijn belangrijkste werkinstrument is. Mensen van wie ik de tanden niet kan zien terwijl ze spreken, daarbij heb ik snel het gevoel dat ze iets te verbergen hebben. ‘De tanden bloot lachen’ – alleen die uitdrukking zegt al veel.

Wat dit zelfportret nog meer over mij vertelt? Die blik in de verte typeert me wel, denk ik. Ik ben iemand die veel vaker vooruit- dan terugkijkt. Zelfs als ik mijn bril niet draag, zoals hier. Het jasje dat ik aanheb, is er een van Ann Demeulemeester. Jaren geleden in een stockverkoop gekocht, maar nog altijd een van mijn lievelingsstukken. Ik droeg het toevallig toen ik haar een tijdje geleden tegen het lijf liep. En ik had die dag ook schoenen van haar aan. En een truitje. En een broek. Wat normaal gezien nooit gebeurt. Ik voelde me vreemd verlegen toen ik zo met haar stond te praten. Alsof ik haar kleerkast geplunderd had. Idioot, natuurlijk. Maar toch.

Ik stel liever vragen dan dat ik ze beantwoord, dat klopt. Ik zou het absoluut geen cadeau vinden om mezelf te moeten interviewen. Daar ben ik veel te gesloten voor. Zeker als ik niet over mijn werk moet praten, maar over mezelf. Ik sta het liefst achter de schijnwerpers, niet ervoor. Dat is zo als ik interview, maar dat is ook zo als ik bij vrienden of familie ben. Ik ben zelden de gangmaker, of degene die het hoge woord voert. Meestal probeer ik me zo klein mogelijk te maken.

Radiomaakster Friedl’ Lesage (38) is een van de stemmen van Radio 1. Ze maakte faam als diepte-interviewer met De Nieuwe Wereld en Het Beste Moet Nog Komen, en ze presenteert sinds een aantal maanden Stories, waarin ze elke weekdag op zoek gaat naar goede verhalen. Alle info: www.radio1.be/stories.

Opgetekend door Wouter Van Driessche