David Finchers House of Cards heeft heel veel troeven, maar er ontbreekt een aas om er een echte topreeks van te maken.
Een dream team, een betere omschrijving voor de makers van House of Cards is er niet. Het scenario voor de reeks, een losse bewerking van de gelijknamige BBC-miniserie uit 1990, komt uit de pen van Beau Willimon, die eerder de George Clooneyfilm The Ides of March (2011) schreef (en het toneelstuk waarop die gebaseerd was). David Fincher regisseerde de pilotaflevering en bedacht de visuele blauwdruk voor de hele serie, met die typische coole Fincherbelichting en voorliefde voor scènes waarin de actie zich in de achtergrond afspeelt. En de hoofdrol wordt gespeeld door Kevin Spacey, die in de huid kruipt van Frank Underwood, een gehaaide politicus die wraak wil nemen wanneer de nieuwe Amerikaanse president zijn belofte om hem minister van Buitenlandse Zaken te maken niet nakomt.
Toch is de belangrijkste naam op de aftiteling die van de producent. House of Cards is immers gemaakt voor Netflix, het Amerikaanse streamingbedrijf dat na de VS (waar het in de avonduren een derde van de bandbreedte op internet inneemt) langzaam maar zeker ook de wereld aan het veroveren is. Netflix zendt niet uit op de klassieke manier, maar zet zijn films en series in één grote bibliotheek, waaruit klanten dan vrijelijk kunnen kiezen. En dat geldt ook voor de reeksen die speciaal voor het bedrijf gemaakt zijn, zoals Lillyhammer, het vierde seizoen van Arrested Development of deze House of Cards. Toen het eerste seizoen in het voorjaar in de VS van start ging, kwamen alle 13 afleveringen in één keer online, zodat mensen alles in één marathonzitting konden bekijken, of konden spreiden naar eigen goeddunken.
Die speciale distributievorm heeft zijn gevolgen voor de structuur van de reeks, merk je als je House of Cards bekijkt op dvd. In de wetenschap dat de Netflix-abonnee niet week na week teruggelokt moet worden, schuwen de makers de obligate cliffhangers op het einde van iedere aflevering en nemen ze hun tijd om het verhaal op poten te zetten. Het duurt tot pakweg Chapter Eight (elke aflevering heeft als titel gewoon ‘Chapter’) tot het kaartenhuis is opgesteld. Met Frank als koning, die achter de schermen van Washington DC aan de touwtjes trekt en – met de hulp van zijn vrouw (Robin Wright) – de mensen rond hem probeert te manipuleren: de chief of staff van de president, de jonge ambitieuze journaliste Zoe Barnes (gespeeld door Kate ‘zus van Rooney’ Mara), die hij gebruikt om de news cycle naar zijn hand te zetten of een alcoholverslaafde politicus die hij als stroman wil lanceren.
De opbouw van het house of cards en de afbraak ervan in de laatste afleveringen maakt indruk, alleen is de reeks op zich minder meeslepend dan ze had kunnen zijn. Bij de meeste personages – en zeker bij Frank zelf – krijg je nauwelijks een inkijk in hun emoties, wat hen precies drijft, behalve dan een drang naar meer macht en invloed. Daardoor komt alles nogal koel en klinisch over, als een reeks die gemaakt is door mensen die perfect wisten welke ingrediënten een topserie moet hebben, maar er net niet in geslaagd zijn de juiste mix te vinden.
HOUSE OF CARDS – SEIZOEN 1 ****
(Britse import, geen Nederlandse ondertitels)
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
