Disney parfumeert de liveactionversie van Beauty and the Beast met een vleugje feminisme en gay content dat al snel vervliegt.
Het is ondertussen 26 jaar geleden – ja, zo oud bent u – dat Disney zijn revival inzette door een achttiende-eeuws sprookje over het stockholmsyndroom in een romantisch en muzikaal animatiejasje te stoppen. ‘Hoog tijd voor een liveactionversie’, piepten ze bij het Huis van de Muis, ‘én voor een vleugje hedendaags McFeminisme’. En dus werd Miss Millennial Emma Watson opgetrommeld om Belle 2.0 te incarneren, een Disneyprinses die staat voor gendergelijkheid. Al wordt ze nog altijd verliefd op een rijkeluiszoontje dat als straf voor zijn ijdelheid in een harig beest werd omgetoverd.
De liveactionupdate mag dan discreet een paar progressieve ideetjes het patriarchale Disneykasteel binnensmokkelen, subversieve agitprop waarbij je Germaine Greer vanachter de kleurrijke draperieën ‘No, mister!’ hoort roepen, hoef je niet te verwachten. Wat je wél krijgt, is een vlot verteld en weelderig sprookje dat de tekenfilm uit 1991 grotendeels trouw blijft, inclusief de bekende songs van Howard Menken, de kwetterende klokken en huppelende kandelaars. Bovendien toont regisseur Bill Condon zich een beslagen choreograaf die sporadisch de magie van het origineel weet te reanimeren en ook Jean Cocteaus La Belle et la Bête duidelijk nog eens in zijn dvd-speler heeft gestopt.
Toch wordt de fantasie vaker doorgeprikt dan geprikkeld door van de personages levensechte creaturen te maken, hoeveel overuren de make-up- en kostuumafdeling ook draaide. Met haar frisse en feministische imago mag la belle Watson op papier dan de gedroomde 21e-eeuwse Disneyprinses lijken, er zat meer leven in de getekende Belle. Watson ondergaat de avances van zowel een bronstige buffel – The Beast – als een egomaniak – rivaal Gaston – met zoveel smetteloze waardigheid dat ze veeleer naar een wassen beeld bij Madame Tussauds dan naar een plek in de Disney-canon lijkt te solliciteren.
Bovendien dreigt de overdosis aan digitale effecten er bij momenten een kitschparade van te maken, alsof je naar een verjaardagsfeestje van Elton John zit te kijken. Niet dat er iets mis is met kitsch in een musical, of met Dame Elton. Alleen moet je het romantische hart van het verhaal voelen kloppen, en niet de software ervan.
De boodschap van Beauty and the Beast is namelijk tijdloos: echte schoonheid zit vanbinnen, en het maakt niet uit wat je bent maar wie je bent. Al heeft kennelijk niet iedereen dat zo begrepen. In Rusland kreeg de film een KNT-quotering na protest van misnoegde parlementsleden. En ook in de States stonden conservatieven op hun achterste bokkenpoten. Reden voor de commotie? Er zit gay content in, en met LeFou, het hulpje van slechterik Gaston, doet er zowaar een openlijk homoseksueel personage mee. Alleen knipper je het best niet met je valse wimpers als je dat veelbesproken homomoment niet wilt missen en gaat LeFou niet verder dan Gaston zwoel in de ogen kijken en bekennen dat hij heel erg veel van interieurs inrichten houdt.
Om maar te zeggen: de emancipatiestrijd is nog lang niet gestreden, en onverdraagzaamheid en hypocrisie zijn van alle tijden, zelfs al verdient Disney krediet omdat het tenminste voorzichtig met zijn tijd meegaat.
BEAUTY AND THE BEAST **
Bill Condon met Emma Watson, Dan Stevens, Luke Evans
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
