Zondag 9/5, 21.35 – Canvas

Fuck You Moby? Een beetje respect graag, deze kleine nerd met grote bril schreef wel klassiekers als Go, Why does my heart feel so bad? en Lift me Up. Muzikale redenen genoeg om een Spraakmakers aan hem te wijden. En nog eentje om het af te leren: op 17 mei verschijnt Wait for me, Remixes, een remixalbum van de gelijk-namige Mobyplaat door Carl Cox, Tiësto and many, many more. Kirsten Lemaire, de Stubru-stem die tegenwoordig ook haar gezicht leent aan De Canvascollectie, ontmoette hem op een zonnig Brussels terras. ‘Ik wilde de méns Moby leren kennen.

En viel die mens een beetje mee?

Kirsten Lemaire: Zeker wel. Hij is een spraakwaterval, wat het natuurlijk makkelijker maakt om hem te interviewen. Dat ik een cadeautje met me mee had voor zijn verjaardag hielp ook wel. (Lacht) Maar: hij ís erg sympathiek. Ik kan me voorstellen dat het een fijne man is om in je vriendenkring te hebben.

Is hij een van jouw muzikale helden?

Lemaire: Niet meteen neen, maar je kunt niet anders dan geïntrigeerd zijn door de muziek die hij gemaakt heeft. Hij komt uit de ravescene, heeft punkrock gemaakt, maar is de laatste jaren toch ook de commerciëlere toer opgegaan. Dat fascineert me wel. In F*** You Moby zitten ook archiefbeelden, bijvoorbeeld van het kraakpand waar hij ooit gewoond heeft en veel van zijn muziek heeft geschreven. Als je ziet in welke omstandigheden hij toen leefde, kun je niet anders dan respect hebben.

Nu ziet hij er een erg brave man uit. Schijn?

Lemaire: Tegenwoordig is Moby een gezondheidsfreak, hij is een veganist en heeft een theewinkeltje gehad in New York – tot dat vorige zomer is afgebrand. Hij is heel jong met drugs begonnen, toen hij een jaar of dertien was, maar is er ook jong mee gestopt. Zo vertelde hij dat hij in de hoogdagen van de Cherry Moon regelmatig in België kwam raven – iedereen flink onder invloed en hij volledig nuchter. Naar verluidt zou hij nu enkel nog plantaardige kalmeermiddelen nemen.

Heb je ook naar zijn diepste zielenroerselen gepolst?

Lemaire: Dat heb ik toch geprobeerd, ja. (Lacht) Ik merkte wel dat hij daar wat aarzelender op antwoordde, alsof zulke vragen hem minder gesteld worden. We hebben het bijvoorbeeld gehad over Darien, de plaats waar hij is opgegroeid en volgens hem door het vrijere schoolsysteem creatief gestimuleerd is. En ik heb hem ook gevraagd of hij niet eenzaam is als eeuwige vrijgezel. Zijn antwoord? ‘Ik verkies honden.’

Tijdens een interview met Ann Lemmens voor TMF liet Moby nochtans duidelijk merken dat hij de rondborstige blondine wel zag zitten. Heeft hij bij jou ook avances gemaakt?

Lemaire: Toch niet in die mate. (Lacht) Ik heb mezelf wel in een lastig parket gebracht. Toen ik hem interviewde voor Studio Brussel (de dag voor dit ‘Spraakmakers’-interview, nvdr.), had ik om tips voor New York gevraagd, zogezegd voor mezelf, maar eigenlijk voor een van mijn radiocollega’s. Vraagt hij me toch niet uitdrukkelijk om hem ginder op te zoeken, zeker? Shit, dacht ik!

En heb je intussen al reisplannen gemaakt?

Lemaire: Euhm, ik was sowieso niet van plan om gevolg te geven aan zijn verzoek – hij is toch niet echt mijn type: een beetje klein. Plus: ik ben zijn kaartje met zijn e-mailadres ergens kwijtgeraakt, waar weet ik zelfs niet. Misschien heb ik wel ergens te lande een andere vrouw erg gelukkig gemaakt. (Lacht)

Barbara De Coninck