Eigenlijk wou Romain Duris helemaal geen acteur worden. Hij studeerde plastische kunsten toen castingdirecteur Bruno Lévy hem op straat vroeg of hij zin had om een auditie te proberen. Dat was voor Le péril jeune van Cédric Klapisch, en Duris was (na enig aandringen van zijn makkers) verkocht. Met zijn tengere trekken groeide ‘le petit Romain’ (zoals Jean-Paul Belmondo hem noemde op de set van Peut-être) uit tot een veel gevraagde acteur, meestal voor de rol van gevoelige jongen (denk aan L’auberge espagnole) maar soms ook voor donkere personages. Die rauwe, fysieke kant heeft hij echter nog nooit zo uitgebreid moeten tonen als in de rol van Tom, de hoofdfiguur uit De battre mon coeur s’est arrêté.

In ‘Fingers’, het origineel van James Toback, wordt jouw rol gespeeld door niemand minder dan Harvey Keitel. Had je schrik om in zijn voetsporen te moeten treden?Romain Duris: Nee, omdat ik Fingers al snel weer vergeten was. Jacques Audiard heeft zich dat verhaal zo sterk toegeëigend dat het niet meer hetzelfde is. Ik wist dus ook dat mijn prestatie per definitie anders zou zijn dan die van Keitel. Het ene beeld van Harvey Keitel dat ik wel absoluut wou behouden, was dat van die imposante gespierde massa die met ontbloot bovenlijf aan de piano zit en toch verfijndheid heeft in zijn vingertoppen. Ik heb dan ook zwaar getraind om die fysiek een beetje te kunnen weerspiegelen. En we wilden zijn energie en nervositeit behouden, die zo typisch is voor de personages uit de New Yorkse films van de jaren ’70.

Meestal word je gevraagd om gevoelige en zachtaardige jongens te spelen. Was deze rol dan een hele opgave?Duris: Je krijgt niet altijd de kans om een rol als deze te spelen. Wat ik mooi vind aan Tom is dat zijn nervositeit, het feit dat hij zich slecht in zijn vel voelt, niet gratuit is. Het komt uit zijn innerlijke. Ik vind het niet jammer dat ik niet eerder zo’n personage heb kunnen spelen, want volgens mij komt Tom net op tijd. Om zo’n rol aan te pakken heb je namelijk een maturiteit nodig die je op je 25e nog niet bezit. Nu ik dertig ben, hoop ik dat ik meer personages zal vinden die de problemen van mijn leeftijdsgroep tot uitdrukking brengen. Als je twintig bent, lijkt het veel makkelijker om je lot in eigen handen te nemen dan als je dertig bent.

Kon je meevoelen met Tom en wat hij meemaakt? Kon je je daarin herkennen?Duris: Het was nooit de bedoeling dat ik in de filmwereld terechtkwam. Ik wou oorspronkelijk schilder of illustrator worden. Ik maakte erotische portretten, met een beetje humor erin. Maar het was geen grote schok voor mij om van richting te veranderen, ook al omdat het je op je 20e veel makkelijker afgaat. Een nieuw beroep kiezen is gewoon een evolutie. Het enige wat ik erbij ingeschoten heb, is dat ik nu veel minder schilder dan vroeger. Voor de rest was het pijnloos.

In ‘De battre mon coeur s’est arrêté’ zit de camera je de hele film door in de nek. Vond je dat altijd even aangenaam?Duris: Het was de perfecte manier om de nervositeit op te wekken die mijn personage drijft. Het was alsof iemand me voortdurend in de gaten hield en overal volgde, iemand die constant hetzelfde zag als ik. Je voelt je nog echter, unieker. Het werkt enorm motiverend, iets wat je zin geeft om boven jezelf uit te stijgen. Het geeft je veel meer energie dan het klassieke shot-tegenshot, ook al omdat Jacques ons telkens de hele scène liet uitspelen. Daardoor klonken de dialogen automatisch ook veel waarachtiger en realistischer. Voor een acteur is dat fantastisch.

Door Ruben Nollet