Esther Kinsky

1 Je noemt Kreupelhout zelf een ’terreinroman’. Waarom is dit de eerste terreinroman die ik ooit heb gelezen?

Esther Kinsky: Omdat dit de eerste terreinroman is die ooit geschreven is. Ik heb die naam gekozen omdat ik een onderscheid wilde maken tussen landschap en terrein. Net zomin als ik een natuurschrijver genoemd wil worden, wil ik geassocieerd worden met landschap. Die term komt uit de botanica en duidt op een stuk land dat door de mens vormgegeven is, en dat dus verstoord is in zijn natuurlijke staat. Ik wilde een neutralere term, waarin die opzettelijke menselijke veranderingen geen rol spelen. Waar het mij om gaat, is betekenisvolle sporen in een terrein vinden. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het terrein mijn hoofdrolspeler is. Mensen leven in een constante wisselwerking met hun omgeving, maar als je hen vraagt welke invloed ze van die omgeving ondervinden, zullen ze alleen naar andere mensen verwijzen, terwijl er zoveel meer is.

2 Vandaar het motto van Ludwig Wittgenstein, dat ook een groepje bomen betekenis kan hebben?

Kinsky: De Duitse titel van mijn boek is Hain, wat nog iets meer betekent dan louter kreupelhout. Er gaan een aantal romantische connotaties mee gepaard die uit de mythologie stammen. Ik wilde mijn verhaal loskoppelen van die romantiek door er Wittgenstein bij te halen. Dat citaat is zo interessant omdat het zegt dat je tekst kunt zien in alles om je heen, niet alleen in de letters op een blad papier, maar ook in een groepje bomen of in wat kreupelhout. De wereld is er om door ons ontcijferd te worden, en je kunt dat op een logisch-filosofische manier doen of op een empathisch-intuïtieve. Aan jou de keuze.

3 Het boek lijkt over een rouwende vrouw te gaan, maar is het ware onderwerp niet de ongrijpbaarheid van onze herinneringen?

Kinsky: De kracht van herinneringen is inderdaad een terugkerend thema in mijn boeken. Schrijven is, net als onthouden, een poging om iets vast te houden. Maar er is een verschil: wat neergeschreven staat, ligt vast, terwijl herinneringen constant veranderen. Iedere keer wanneer je een herinnering naar boven haalt, verandert ze een klein beetje. En ze krijgt ook iedere keer een andere betekenis, omdat we haar in een andere context beschouwen. Bovendien laten herinneringen zich niet sturen en kun je niet kiezen wat je wilt vergeten en wat niet. Herinneringen zijn niet dood, ze leven.