VERGEET HET VOORSPEL. Drie topregisseurs brengen hommage aan de liefde, de één al met meer passie en kunde dan de ander.

MICHELANGELO ANTONIONI, STEVEN SODERBERGH & WONG KAR-WAI

Met Gong Li, Robert Downey Junior en Alan Arkin

Eros **

Liefhebbers van veelluiken – langspelers opgetrokken uit vignettes van verschillende cineasten – zijn we nooit geweest. Ofwel zijn ze voor een regisseur een slap excuus om zijn afleggertjes nog gauw even op pellicule te zetten, ofwel gaan ze resoluut de pseudo-intellectuele toer op, waardoor je na vijf minuten alweer vergeten bent wat het thematische glijmiddel is. Voorbeelden van overbodige veelluiken zijn er genoeg; van de talloze Nouvelle Vague-epigonen tot het recente Tickets.

Helaas vormt het drieluik Eros hierop geen uitzondering. ‘Maak iets persoonlijks rond het thema liefde en erotiek’ was de premisse die de drie regisseurs kregen voorgelegd. Daar hoeft u zich alvast niet veel bij voor te stellen. Een zaak is meteen duidelijk: Michelangelo Antonioni, Steven Soderbergh en Wong Kar Wai hebben de opdracht elk voor zich anders geïnterpreteerd.

Opwindend of sexy is Eros allerminst, ook al doet Antonioni (93 intussen) in het openingsluik krampachtig zijn best. Daarin zien we een flirt tussen een saaie macho en twee blote vrouwen, waarbij de aftandse postkaartensymboliek van het scherm druipt en de doorkijkblouses haast niet te tellen zijn. Geen idee wat Antonioni met zijn luik precies voor ogen had, maar laat het ons uit respect voor de oude maestro – vooral bekend van existentiële thrillers als L’Avventura, Blow Up en Zabriskie Point – maar houden op een opwelling van het Picasso-syndroom. Ook hij wijdde het laatste deel van zijn leven grotendeels aan het tekenen en schilderen van pseudo-pornografische prentjes.

Het tweede deel is ietsje beter en in elk geval een stuk minder pedant, ook al blijft Steven Soderberghs anekdotische zwart-witfilmpje even relevant als een gemiddelde aflevering van The Bold and The Beautiful. De opzet is best wel geestig: een psychiater (Alan Arkin) heeft nauwelijks oor voor de fantasmes van zijn patiënt (Robert Downey Jr) omdat hij de aandacht van zijn overbuurvrouw probeert te trekken. Alleen vangt Soderbergh met die verhaallijn weinig aan en houdt hij het bij een vlakke enscenering. Verkijk je niet op het contrastrijke zwart-wit of de ironische slimmigheid: het zijn slechts schijnbewegingen die de aandacht afleiden van de gapende leegte waaruit deze gimmick is opgetrokken.

Dé enige raison d’étre van deze amorfe trilogie is het wondermooie slotstuk The Hand van War Kar-Wai. Wie zijn laatste twee films heeft gezien ( In the Mood for Love en 2046) zal in de sixtiesnostalgie, de cinemascope weelde en het herfstkleurige sensualisme weinig nieuws ontdekken. Gelukkig weet de lumineuze dandy uit Hongkong nog altijd betekenis en emoties te wringen uit een smachtende travelling door een hotelgang of een sierlijk sluipende close-up. Die brengen dit keer een verliefde kleermakersgast in beeld én het sensuele object van zijn verlangen: de luxehoer Miss Hua (Gong Li), die langzaam in de marginaliteit verglijdt. Dat levert een visueel bedwelmende, intens cinematografische kortfilm op waarin liefde en lijden, hoofsheid en lust én Eros en Thanatos als hitsige minnaars tegen elkaar aanschurken.

Eros is een zéér wisselvallige ode aan de liefde met een dodelijk vervelend voorspel en een geweldige climax die wat ons betreft véél eerder had mogen komen. Het klassieke verhaal van de liefde, quoi.

Dave Mestdach