'ER ZIT ZELFS EEN DEURSOLO IN ONZE PLAAT'

02-12-2014, 19:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 14:57

Het voorbije jaar was een beetje dat van Jungle, het Britse gezelschap dat funkferomonen verspreidde via zijn titelloze album, genomineerd werd voor de Mercury Prize en zijn geslaagde putsch nu komt vieren in de AB.

Twee in sportuniform uitgedoste lads zoals er dertien in een dozijn pinten hijsen in de pubs van West-Londen, eentje zelfs met een paardenstaart: zó zien ze er dus uit. Het waas van mysterie waarin hedendaags funkfenomeen Jungle sinds de release van zijn eerste singles The Heat en Platoon, eind 2012, gehuld ging, klaarde op van zodra de band voor XL Recordings tekende, de eerste optredens werden geboekt en er promotie moest worden gevoerd. Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland werden ‘ontmaskerd’ als het duo achter de aanstekelijke singles en virale videoclips, wat her en der zelfs voor enig gemor zorgde: ‘Sommige mensen waren blijkbaar teleurgesteld dat we niet de twee rolschaatsers uit de clip van The Heat waren’, lacht Lloyd-Watson. ‘Sorry, hoor, het was nooit onze bedoeling iemand iets op de mouw te spelden.’ Zijn maat McFarland valt hem bij: ‘Het was zelfs nooit de bedoeling onszelf in een ‘waas van mysterie’ te hullen. Dat scenario is door de pers geschreven, niet door ons.’

Komaan, de twee donkere heren en hun rolschaatsen figureerden niet alleen in de clip maar ook in het artwork voor The Heat. De verwarring was dus enigszins begrijpelijk, nee?

JOSH LLOYD-WATSON: Daar zeg je het: artwork! Er zijn toch meer artiesten die niet zelf in hun clips opdraven of met hun smoel op een platenhoes staan? Van bij het begin was het met Jungle onze bedoeling om alle visuals af te stemmen op de sfeer van de muziek, om een totaalpakket te creëren, om ons eigen ego te verwijderen uit het hele proces.

TOM MCFARLAND: En dus niet om verstoppertje te spelen, anders zouden we wel maskers dragen, zoals Daft Punk.

LLOYD-WATSON: of SBTRKT, of MF Doom.

Of Slipknot.

MCFARLAND:(lacht)You get the picture. Dat artwork voor The Heat, dat hebben we helemaal zelf bedacht en uitgevoerd. Die kamer hebben we zelf helemaal geel geschilderd en aangekleed. Het zijn mijn platen en Josh’ rolschaatsen die je ziet liggen. Ik wil maar zeggen: Jungle is wel degelijk onze totaalvisie, het is onze manier om niet boven de muziek uit te groeien. Jungle is meer en groter dan ons beiden, dat is het idee. Het ging nooit om verstoppertje spelen, we wanted to put the art first.

In de studio is Jungle gelijk aan jullie twee, op een podium groeit de groep uit tot zeven, acht man.

LLOYD-WATSON: Want ook dat wilden we anders doen. Het is waar, Jungle is een slaapkamerproject, twee man die zich te pletter amuseren met samples en grooves. Maar anders dan andere slaapkamerproducers willen we er ons live niet vanaf maken door met twee laptops en een keyboard op het podium te staan. We hebben het elektronische proces uitgewerkt tot een organisch proces, van het abstracte iets menselijks gemaakt.

MCFARLAND: Er staan bijvoorbeeld geen blazers op de plaat. Tijdens de opnames was er in geen velden of wegen een trompet te bekennen. Elk geluid dat je dénkt te horen is samengesteld uit andere geluiden. In Son of a Gun is de snaredrum samengesteld uit een blikje soda dat wordt platgedrukt, iemand die in chips bijt en een sleutelbos die op tafel valt. Sommige synthesizerpartijen zijn eigenlijk een piano, een gitaar en verschillende laagjes zang boven elkaar.

LLOYD-WATSON: In Drops speelt Tom zelfs een deursolo!

Een deursolo.

LLOYD-WATSON: Ik was net aan het opnemen toen Tom even een luchtje ging scheppen, en het timbre van de piepende deur paste perfect bij het ritme. Wanneer zoiets uit de lucht valt, moet je het niet laten liggen, dus ben ik een halve namiddag met een microfoon in de weer geweest terwijl Tom de deur open en dicht deed. Vergeet ingewikkelde ritmes, the groove is in the door!(lacht)

En hoe heet het merk sigaretten dat jullie rollen?

LLOYD-WATSON: We willen niet nodeloos ingewikkeld doen, hoor, integendeel! We zijn de eersten om toe te geven dat al onze beats nogal op elkaar lijken. De beste ideeën zijn meestal de simpelste, zodus…

MCFARLAND: Als je begint met een ingewikkeld ritme, waar blijft dan de ruimte om er een goede gitaarriff of pianopartij aan toe te voegen? The shittiest ideas always start complicated. Als Norman Foster een gebouw ontwerpt, is de fundering ook sober en solide. Een simpele basis, om later de schoonheid, de kleur en de verf op te kunnen bouwen. Luister maar naar alle klassieke releases op Motown: simpele fundamenten, en de schoonheid zit in de details.

Misschien is dat een reden voor de backlash die her en der al jullie deel was: het hele Jungle-verhaal klinkt bijna te mooi om waar te zijn.

LLOYD-WATSON: Echt? Als in too good to be true? Dat is de minste van onze zorgen. Serieus, wij hebben hard gewerkt en ons goed geamuseerd tijdens het maken van deze plaat. Wij zijn blij met het resultaat, al de rest is bijzaak. We hoeven geen pizza meer te leveren of pinten te tappen, dát is het fijne aan een platencontract. Neen, we hebben het warm water niet opnieuw uitgevonden, maar dat hebben we ook nooit beweerd.

Iedereen heeft de mond vol van de soul- en funkinvloeden in jullie muziek, maar sommige teksten doen me vooral denken aan house, waarin de klank en het ritme van de woorden boven de betekenis staan. Voorbeeldje, uit Son of a Gun: ‘You make the elephant run / It took him to his knees / So why are you giving up? Dat klinkt op de een of andere manier gewoon goed, of heeft het een betekenis?

LLOYD-WATSON:(ligt, net als McFarland, in een deuk van het lachen) Oké, nu heb je er waarschijnlijk de minst betekenisvolle, meest obscure flard tekst van het hele album uit gekozen. En toch: de olifant in de kamer, wat zou dat willen zeggen?

Jouw olifant is de mijne niet.

LLOYD-WATSON: Komaan, het gaat over seks, en macht, en zo!

MCFARLANE: Het is grappig, de enige interviews waarin onze teksten ter sprake komen, zijn die in Europa. Echt waar, daarnet was er een collega van je die ergens ‘do what I can, to be a woman and a man’ had verstaan, en dat linkte aan het contrast tussen ons gebruik van een falsetstem en een bariton. (lacht)