Na zes jaar wachten, opnames die niet van een leien dakje liepen en nog maar een personeelswissel is er eindelijk een nieuwe Queens of the Stone Age-plaat, het met een knipoog getitelde … Like Clockwork. Frontman Josh Homme geeft tekst en uitleg. ‘Het wordt niet makkelijker met de jaren.’
Er hangt nervositeit in de lucht wanneer we in de late namiddag door de plenzende regen arriveren in het Zuiderpershuis te Antwerpen. Ook in de green room, de wachtkamer voor het praatprogramma Café Corsari, waar presentator Tomas De Soete op wolkjes binnen komt gewandeld. ‘Ik heb zonet mijn held mogen interviewen’, straalt hij nog na. Die held is niet voormalig Malinois-trainer Aad de Mos of zijn Europese matchwinnaar Piet den Boer, en evenmin een erg frêle ogende Wilfried Martens of zijn eega Miet Smet – die in de rechtstreekse uitzending zitten. Die held heet natuurlijk Joshua Homme, en zijn groepje Queens of the Stone Age speelt deze vroege mei-avond ten dans in Club 69.
Het interviewschema voor de geschreven pers heeft vertraging opgelopen, en wij zijn het laatst aan de beurt. Anderhalf uur na de vooropgestelde afspraak worden we de kleedkamer binnengeleid waar Josh Homme, gitarist Troy Van Leeuwen en bassist Michael Shuman in een halve cirkel onderuitgezakt zitten, elk met een gitaar op schoot. Een dik uur hebben ze nog, voor ze het podium op moeten. Wij mogen daar een half uurtje van afsnoepen. Niet het ideale uitgangspunt voor een geconcentreerde babbel, zo vlak voor podiumtijd, wanneer muzikanten graag op zichzelf zijn, en zeker niet als de betreffende muzikanten al meer dan een handvol interviews achter de kiezen hebben, én er graag een sport van maken om hun gesprekspartner op het verkeerde been te zetten met binnenpretjes of onderlinge prietpraat.
‘Verdorie, heb ik in mijn broek gekakt of was deze stoel daarnet al nat?’ We hebben onze dictafoon nog niet aangezet of Homme veert al recht. ‘Wil je iets drinken?’, vraagt de frontman, terwijl hij richting de tafel met uitgestalde natjes en droogjes stapt. ‘Biertje? Limonade? Tequila?’ We kiezen voor de gulden middenweg en drukken op ‘record’.
Heeft hij nog last van zenuwen voor een optreden? Kriebelt het nog wanneer hij zijn nieuwe songs voor het eerst met een hongerig publiek deelt? Homme, alweer neergevlijd met gitaar, werpt me een speelse blik toe die ‘zien we er zenuwachtig uit misschien?’ lijkt te zeggen. Nee, doorgaans bezorgt performen hem geen stress. Wat dan wel? ‘Voor het eerst een song zingen in de studio. Worstelen met teksten waar je niet 100 procent zeker over bent. Wanneer er achter de microfoon iets niet goed voelt, word ik daar fysiek onwel van. Ik verstijf, of ik krijg zin om totaal onschuldige voorwerpen te vernielen. Beschamend, vind ik het, om in de aanwezigheid van anderen – onbekenden of vrienden, maakt niet uit – over mijn eigen woorden te strompelen. Alsof ik op een taalbarrière van mezelf bots, begrijp je? Woorden zijn moeilijk, muziek is veel gemakkelijker.’
‘En het wordt niet simpeler met de jaren, integendeel’, vervolgt Homme. ‘Vroeger speelde ik kat en muis in mijn teksten. Ik speelde verstoppertje achter de beeldspraak, maar tegenwoordig, en op dit nieuwe album in het bijzonder, probeer ik mezelf meer bloot te geven. Geen trucjes meer, zeggen waar het op staat. Best griezelig.’ Zijn ogen zijn gefixeerd op de gitaarhals terwijl hij het zegt, en dan plots: ‘Hey, ben jij een roker? Geef me een sigaret, dude. Dit wordt een give and take-interview. Nog een biertje?’
TOT ZOVER DE RUSTIGE AANLOOP. INTUSSEN IS EEN EINDJE verderop drummer Jon Theodore zich beginnen op te warmen. Theodore is het nieuwste Queens-lid, en voormalig slagwerker bij The Mars Volta. Hij vervangt Joey Castillo, die halverwege de opnames van … Like Clockwork zijn biezen pakte. Homme kon rekenen op de diensten van goede vriend Dave Grohl om de rest van de opnames vol te maken, maar het is Theodore die de komende liveshows zal spelen. Over de precieze oorzaak van Castillo’s vertrek bij QOTSA, na tien jaar trouwe dienst, is Homme tot nu toe op de vlakte gebleven, en ook deze keer laat hij het achterste van zijn tong niet zien. ‘Er zijn verschillende redenen waarom de opnames van … Like Clockwork zo moeilijk verliepen. Ten eerste was ik mentaal en fysiek compleet uitgeput. Ik leefde in een mist, en ik heb deze twee idioten hier (wijst naar Van Leeuwen en Shuman) er mee in getrokken. En toen werd ik gekwetst, zwaar gekwetst, en wilde ik ermee kappen. Ik wilde weglopen van het hele gedoe.’
Verder aandringen heeft geen zin, het drummerdebacle wordt in één zin samengevat: ‘Joey was in another place dan de rest.’ Weglopen deed Homme uiteindelijk niet, want de opnames, die in totaal bijna een jaar aansleepten, werden gered dankzij een onverwachte gast. ‘Eerst vertrok Joey, twee dagen later was Dave er om ons te helpen, en nog twee dagen later arriveerde Elton John. Dat was me het weekje wel.’ ‘De komst van Elton gaf ons opnieuw focus, nieuwe moed’, aldus Troy Van Leeuwen. ‘Alsof we in de mist weer de vuurtoren zagen opdoemen. Hij en Dave hebben ons gered.’
Zo, daar staat het, zwart op wit. Elton John, de opperpauw van de pop, heeft de oerrockers van Queens of the Stone Age gered. Door zichzelf uit te nodigen nog wel. ‘Zo is het’, zegt Homme. ‘Op een dag kreeg ik telefoon: “Hi Josh, it’s Elton John.” Ik dacht dat iemand een grap met me uithaalde. Niet dus. Bleek dat Elton een fan is van het Them Crooked Vultures-album, en dat zijn assistent hem had aangeraden om ook eens naar Queens of the Stone Age te luisteren. Dat deden ze in een gehuurde wagen, en de chauffeur was toevallig een oude vriend van me. Dus gaf hij mijn privénummer aan Elton, en die belde me onmiddellijk. “Ik wil graag met jullie jammen”, zei hij. En ik dacht: fuck yeah! Omdat het op papier zo een foute combinatie is, en omdat we natuurlijk grote Elton John-fans zijn. Zijn eerste albums herinneren me aan mijn jeugd in de woestijn, waar er elk uur wel een andere Elton John-song op de radio speelde. En hij is een harde werker, die oprecht van alle soorten muziek houdt.’
BEHALVE DAVE GROHL EN SIR ELTON DOET ER NOG ander schoon volk mee op … Like Clockwork. Er is de terugkeer van Mark Lanegan, maar ook Trent Reznor van Nine Inch Nails deed een duit in het zakje, net als Alex Turner van Arctic Monkeys, Jake Shears van Scissor Sisters en Nick Oliveri, de bassist die in 2004 na een dispuut met Homme de band verliet. ‘Nick en ik zijn nog steeds vrienden’, zegt Homme. ‘Hij kwam toevallig langs in de studio om wat materiaal af te zetten, en vroeg grappend of we geen backingzanger nodig hadden. Dat was het geval, dus schoven we een microfoon onder zijn neus. Lanegan heeft het altijd druk met verschillende projecten, dus dit was een fijne gelegenheid om hem nog eens te zien, en sinds Alex in Los Angeles woont, springt hij af en toe eens binnen. Net omdat het zo moeilijk was om deze plaat te maken was het leuk om vrienden in de buurt te hebben die als buffer konden dienen.’
Josh Homme maakt en verliest makkelijk vrienden, zo lijkt het. Al sinds hij begin jaren negentig met Kyuss de fundamenten legde voor de stonerrock is het in de bands waarin hij speelt een komen en gaan van leden. Sinds het ontstaan van de groep in 1997 is hij de enige constante in QOTSA. Wordt hij het niet beu, die eindeloze cirkel van afscheid nemen en nieuwe relaties aanknopen? Homme wrijft zich in de ogen. ‘Bij de Queens komt de muziek altijd op de eerste plaats. En muziek betekent werken. Werken is wat deze band samenhoudt. Werken is wat ons in de problemen brengt, wat ons uit de problemen haalt, en een gebrek aan werk is waarom we sommige mensen hebben laten gaan. Werken is waarom we goed overeenkomen met Elton John, omdat hij binnenkwam in de studio en er meteen in wilde vliegen. Hij deed ons opnieuw focussen op iets dat groter is dan je ego, misschien zelfs groter dan vriendschap: de muziek. En sowieso, zoals mijn grootmoeder altijd zei: “Als je op het eind je echte vrienden op één hand kunt tellen, heb je een geweldig leven gehad.”‘
We denken spontaan aan de nieuwe song Fairweather Friends, waarin Homme ‘when the sun is gone, so are you’ zingt. ‘Het is eigen aan dit vak: wanneer alles goed gaat, heb je automatisch veel vrienden. Grappig genoeg zijn die nergens te bekennen als het wat tegenzit. Nu, ik wil niet klagen, maar toen ik in een dipje zat, heb ik dat nog maar eens aan den lijve ondervonden. Je mag het niet aan je laten vreten. Soms moet je vriendschap met een korrel zout nemen.’
PLOTS WANDELT – PERFECT GETIMED – ALDO STRUYF BINNEN. Er wordt geknuffeld en hartelijk op schouders geklopt, een blij weerzien. Homme was grote fan van Millionaire, waarvan hij het tweede album Paradisiac (2005) producete, en met Queens of the Stone Age nam hij Creature with the Atom Brain mee op tournee. Bovendien is Struyf tegenwoordig de vaste sidekick van Mark Lanegan in diens band. Deze heren weten dus waarover te palaveren. Met moeite houden we Homme bij de les. Tegen dat u dit leest, is hij net veertig geworden, en hij doet nu al meer dan de helft van zijn leven aan rock-‘n-roll op hoog niveau. ‘Ik wacht nog steeds op het moment dat iemand het tapijt van onder mijn voeten trekt’, zegt hij daarover. ‘Ik zit hier niet in Antwerpen omdat dat mijn doel was, maar omdat ik blijkbaar een goed lotje heb getrokken. Ik had pas twee weken de middelbare school afgemaakt toen ik mijn eerste platencontract met Kyuss tekende, en ik had geen flauw benul van waar ik aan begon. Het enige wat ik ooit wilde, was het respect van medemuzikanten, al de rest kon me gestolen worden. Nog steeds.’
Dan vindt de rosse gitaarheld het welletjes. Bijna showtime, tijd voor een shot tequila. ‘Kom, ik zal je een glas inschenken. Blijf gerust nog wat rondhangen als je wilt.’ Met een gesmeerde keel kijken we even later naar de show, en wanneer we ons achteraf opnieuw backstage bevinden, is de sfeer druk en uitgelaten. Homme poseert gewillig voor de foto met enkele meisjes, en we kunnen er nog één vraag tussen wringen: wat vindt hij, een man geliefd door vrouwen en benijd door mannen, er eigenlijk van om regelmatig met Elvis vergeleken te worden? ‘Daar denk ik nu eens nooit over na’, klinkt het lachend. ‘Maar als jij het zegt: allebei dansen we graag, allebei dragen we zorg voor ons haar, en allebei houden we van onze moeder. And that’s about it.’
… LIKE CLOCKWORK
Uit op 3/6 op Matador (zie ook de recensie op pagina 46). Het concert van Queens of the Stone Age op 17/6 in het Koninklijk Circus is uitverkocht.
DOOR JONAS BOEL
JOSH HOMME
‘IK ZIT HIER NIET IN ANTWERPEN OMDAT DAT MIJN DOEL WAS, MAAR OMDAT IK BLIJKBAAR EEN GOED LOTJE HEB GETROKKEN. HET ENIGE WAT IK OOIT WILDE, WAS HET RESPECT VAN MEDEMUZIKANTEN. NOG STEEDS.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
