Hoe vang je het royale leven van de 96-jarige Queen Elizabeth II in een documentaire van nog geen anderhalf uur? Door een hoop archiefbeelden in de blender te gooien, er een ironische sausje over te gieten en de resulterende potpourri in enkele nietszeggende hoofdstukken op te delen. Of dat is toch hoe de vorig jaar overleden Roger Michell die onbegonnen klus aanpakte. Maar wat de Notting Hill-cineast met zijn weinig serieuze staatsieportret juist voor ogen had, blijft onduidelijk. Wilde hij een flitsend filmessay brouwen dat deze larger than life-royalty in hapklare brokjes serveert? Wilde hij Ma’am bevrijden uit haar strak geregisseerde leven door haar op te voeren in een postmodern portret dat tijd, feit en fictie kortsluit? Of was hij er gewoon op uit om zijn kijkers te entertainen, zoals Robbie Williams met zijn hit Let Me Entertain You aangeeft in de openingsminuten? Nee, wie ‘Elizabeth II’ op YouTube intikt en willekeurig doorklikt, is beter af.
Roger Michell
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
