Het grote publiek moet haar nog ontdekken, maar in het onafhankelijke circuit klinkt de naam Greta Gerwig stilaan als een klok. En niet alleen vanwege haar acteertalent. Dat bewijst ze nu ook met de geestige dramady Frances Ha. ‘Ik ga altijd op zoek naar een beetje lichtvoetigheid.’ ?
Het zal u misschien verbazen, maar Greta Gerwig, nog altijd maar 29, is het gezicht van een heuse cinemabeweging. Begin deze eeuw begonnen jonge cineasten van Boston tot New Orleans spotgoedkope films te maken, doorgaans sterk geïmproviseerde verhalen over gewone mensen, vaak met niet-professionele acteurs. De stroming kreeg de naam mumblecore en viel op door de samenhorigheid tussen de regisseurs, die geregeld meewerkten aan elkaars films.
Gerwig, die in haar thuisstad Sacramento al volop met theater bezig was, kwam pas in 2006 bij de mumblecore-kliek, maar haar ster steeg snel. Insiders keken er dan ook niet van op toen Noah Baumbach haar in 2010 een hoofdrol naast Ben Stiller gaf in zijn tragikomedie Greenberg. Sindsdien heeft Gerwig een vinger in verschillende potten pap. Ze liet zich opmerken in (allesbehalve geweldige) Hollywoodprojecten als No Strings Attached en Arthur, ze werkte met onafhankelijke grootheden als Woody Allen (To Rome with Love) en ze bleef haar horizon verruimen.
In Frances Ha, haar tweede samenwerking met haar huidige lief Baumbach, speelt ze bijvoorbeeld niet alleen de titelrol van de jonge New Yorkse vrouw die gevangenzit tussen haar dromen en de realiteit, ze schreef ook mee het scenario. Baumbach heeft alvast niets dan bewondering voor Gerwigs talenten. ‘Ik wilde Greta een rol geven waarin ze kan laten zien wat voor een fantastische komische actrice ze is’, zegt hij. ‘Ze doet denken aan Diane Keaton, of Carole Lombard, of Claudette Colbert. Greta kan alles, net zoals de grote actrices uit de oude studiotijd.’
GRETA GERWIG: Ik ben heel blij met het compliment. Ik ben altijd een grote fan geweest van Diane Keaton. Ik vind het mooi hoe Woody Allen telkens andere kanten van zijn actrices laat zien als hij een boontje voor hen heeft. Keaton is in Annie Hall heel anders dan in Manhattan of Love and Death. Hij heeft dat ook gedaan met Mia Farrow. Je begrijpt dat hij allerlei facetten in die vrouwen zag die het grote publiek nooit vermoed had.
Vind je jezelf een goeie komische actrice?
GERWIG: Ik krijg in elk geval te zelden de kans om grappig te zijn. Daarom was ik heel blij met Frances Ha. Noah zet de camera vaak ver weg van de actie, waardoor je de acteurs helemaal ziet. Dat is ongewoon want normaal gezien heb je de camera vlak in je gezicht. Deze keer kreeg ik de ruimte voor brede fysieke humor, om onhandig te zijn. Los daarvan denk ik niet dat ik ooit volledig humorloos zou kunnen acteren. Ik ga altijd op zoek naar een beetje lichtvoetigheid. En die is overal te vinden. Kijk naar Melancholia, een heel ernstige film maar wel met een geestige huwelijksscène. Ik voel me niet op mijn gemak in een film die geen enkel straaltje zon bevat.
Frances Ha stond volledig op papier. Had je daar nood aan na het geïmproviseer van de mumblecore-films?
GERWIG: Eigenlijk wel. Improvisatie spreekt me niet meer aan. Ik hou nu van zoeken naar perfectie, scènes telkens opnieuw proberen. Vroeger kon het niet snel genoeg gaan. Ik was dol op draaien uit de losse pols. Ik denk dat ik een overdosis heb gehad. (lachje) Als ik nu een schoudercamera zie en een acteur die ter plaatse dialogen tracht te verzinnen, krullen mijn tenen. Daarom werk ik ook zo graag met Noah.
Voel je je nog deel van de mumblecore-beweging?
GERWIG: O ja, heel zeker. Het zijn allemaal filmmakers die knokken om vooruit te raken. Ze pinnen zich niet vast op een functie, doen zo veel mogelijk verschillende dingen. Ze maken webshows en kortfilms, ze acteren, ze werken als cameraman, ze schrijven, noem maar op. Dat is nu ook allemaal mogelijk door de ontwikkeling van goede en goedkope digitale camera’s. Je kunt voortdurend aan de slag blijven en zo ontdekken wat je ding is.
Hoe heb jij dat ontdekt?
GERWIG: Toen ik afstudeerde, had ik een hoop toneelstukken geschreven. Ik wilde verder gaan met dramaturgie, maar ik hield ook van acteren en wilde alles leren over de technische kant van theater en film. Ik wist alleen dat ik in die wereld wilde vertoeven. Omdat ik het gevoel had dat het onbegonnen werk zou zijn om een gooi te doen naar een carrière als acteur, besloot ik om zo veel mogelijk andere dingen te proberen. Zo zou ik op zijn minst in die wereld een job vinden, wat het ook was.
Is het probleem met die goedkoop geproduceerde films niet dat ze moeilijk een publiek vinden?
GERWIG: Dat valt best mee, denk ik. Ik vind het droevig dat er steeds minder mensen naar de bioscoop gaan om films te bekijken, maar tegelijk is het feit dat films nu gemakkelijk online beschikbaar zijn wel een zegen voor de onafhankelijke cinema. Als een film een publiek heeft, zal hij het vinden. Het gaat zoals met muziek. Indierockbands zullen nooit dezelfde reikwijdte hebben als artiesten die onder contract liggen bij Capitol Records, maar dat is ook niet nodig. Dat is niet hun rol. Ze zullen Lady Gaga niet zijn, maar die ambitie hadden ze om te beginnen al niet. Zij doen iets anders. Het is niet simpel om op die manier te overleven, maar het is ook niet onmogelijk. Ik denk dat indiecinema in dezelfde situatie zit.
FRANCES HA
Vanaf 3/7 in de bioscoop.
DOOR RUBEN NOLLET
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
