Met zijn uitstekende debuutplaat When the Funk Hits the Fan, een prettige soundtrack voor een verzonnen film, bracht King Britt drie jaar geleden een hommage aan de films waar hij in de jaren ’70 mee opgroeide. …

‘Re-Members Only’ (Six Deegrees/Culture Records). Hier liggen vijf exemplaren. Briefkaart naar Focus-Britt, Raketstraat 50b2, 1130 Brussel.

Met zijn uitstekende debuutplaat When the Funk Hits the Fan, een prettige soundtrack voor een verzonnen film, bracht King Britt drie jaar geleden een hommage aan de films waar hij in de jaren ’70 mee opgroeide. In zijn recent verschenen tweede album, Re-Members Only, grasduint de Amerikaan in de muziek van de jaren ’80. Hij riep daarvoor de hulp in van onder meer Alison Moyet, De La Soul, Jazzy Jeff, Kathy Sledge, Grover Washington Jr. en ABC-frontman Martin Fry. ‘Heel wat groepen maken vandaag de dag gebruik van samples uit de jaren ’80, maar eigenlijk is dat gewoon een vorm van luiheid’, zegt Britt. ‘Ik heb mij door de jaren ’80 laten inspireren en ben op zoek gegaan naar mijn helden uit die periode om het album mee op te nemen.’

Naar het schijnt, is zelfs de titel van het album afkomstig uit de jaren ’80.

King Britt: Klopt. In het midden van de jaren ’80 was er een bedrijf dat Members Only heette en bijzonder trendy jackets maakte. Iedereen droeg ze, omdat niemand wou laten uitschijnen dat hij ze niet kon betalen. Dat waren de jaren ’80 op hun best. Voor het eerst in de geschiedenis begon iedereen designerkleding te kopen. Aanvankelijk was het de bedoeling om op de cover van het album ook het logo van Members Only te gebruiken, maar daar kregen we geen toestemming voor. Waarschijnlijk vonden ze het niet grappig ( lacht).

Onlangs zei je dat dit het soort plaat is dat zwarten moeten horen. Wat bedoelde je daarmee?

Britt: In de Verenigde Staten wordt alles tegenwoordig netjes in vakjes onderverdeeld. Er is geen verscheidenheid meer. Ofwel ben je zwart en maak je hiphop ofwel ben je blank en word je de volgende Britney Spears. De schuld ligt niet alleen bij de platenmaatschappijen, ook de radiostations nemen aan die waanzin deel. Hoewel muziek geen zwart-witkwestie is, zijn er wel black radiostations en white radiostations. In de jaren ’80 had je natuurlijk ook black radiostations, maar toen werden daar ook nummers van Alison Moyet en Hall & Oates gespeeld. Het wordt tijd dat iedereen zich iets minder met hetzelfde bezighoudt.

Als ik me niet vergis, heb je zelf een weinig aangename ervaring met een grote platenmaatschappij achter de rug.

Britt: Gelukkig ben ik daaraan kunnen ontsnappen. When the Funk Hits the Fan werd in de VS door Sony Music in de winkels gelegd. Eerst was ik daar bijzonder opgetogen over, maar dat gevoel duurde niet lang. Het was bijna niet te geloven, maar ze deden er echt alles aan om een kruisbestuiving te voorkomen. Omdat ik zwart ben, belandde het album bij de promo-afdeling van zwarte artiesten. Daar wisten ze hoegenaamd niet hoe de plaat te verkopen, want het was natuurlijk geen hiphop of R&B. Na zeven maanden kwam uiteindelijk iemand op het idee om het album naar de dansafdeling te verkassen. Leuk, dacht ik, maar daar zagen ze er het nut niet van in om een plaat te promoten die al zeven maanden in de winkel lag.

Logischerwijze breng je in je volgende plaat een eerbetoon aan de jaren ’90?

Britt: Niet echt. In het eerste album heb ik de muziek verwerkt die mijn ouders me hebben leren kennen en op deze plaat ging ik terug naar de muziek die ik zelf via de radio heb ontdekt. Voor het laatste deel van de trilogie heb ik de toekomst in gedachten. Vraag me niet hoe die zal klinken, want ik heb nog geen tijd gehad om erover na te denken ( lacht). Ik wil er in elk geval voor samenwerken met Björk.

Hield je meer van de jaren ’80 dan van de jaren ’90?

Britt: Oh, yeah! De muziek was beter, de films waren beter. Neem nu Ferris Buellers Day Off en The Breakfast Club van John Hughes. Dat zijn klassiekers. Telkens wanneer ik die films terugzie, voel ik me op slag vijftien jaar jonger.

Ben Van Alboom