EEN BAKJE VOL MET FILM. EEN OVERZICHT VAN DE (NAAR ONZE ONBESCHEIDEN MENING) Vijf beste films tijdens de kerstweek.

BENOîT MARIAGE

B-FR 1999. ZA 18/12 00.10 û NED1

VINCENTE MINNELLI

VS 1952. ZO 19/12 00.15 û FR3 (o.v. met Fr. ond.)

ROMAN POLANSKI

VS 1968. Zo 19/12 00.50 û BBC 1

TIM BURTON

VS 1996. VRIJ 24/12 22.20 û Kanaaltwee

CHRIS NOONAN

VS 1995. VRIJ 24/12 15.10 û BBC 1

Les Convoyeurs attendent ****

Mariages debuut is een van de beste Waalse films ooit. Deze pijnlijk geestige komedie met documentair oog en vlijmend gevoel voor absurde banaliteit gaat over een vader die zijn onwillige zoon dwingt het record ‘deuren openen en sluiten’ te verbreken. Philippe Guilberts knappende zwart-witfotogalerie vangt een troosteloos Wallonië, terwijl Benoît Poelvoorde de prent volkomen beheerst. Jo Smets

The Bad and the Beautiful ****

De uitgerangeerde Hollywoodproducent Douglas Shields probeert drie succesrijke filmmensen (een scenarist, een actrice en een regisseur) die hij in zijn roemrijke verleden lanceerde én een loer draaide, te paaien om samen opnieuw een film te maken. ‘Drop dead!’, roept scenarist James Lee Bartlow (Dick Powell) echter door de telefoon naar Shields (Kirk Douglas, wiens aalgladde gelaat de schedel des doods verbergt). In Hollywood ben je ofwel levend ofwel dood; het spreekwoord ‘over de doden niets dan goeds’ geldt er niet, ‘over lijken gaan’ des te meer.

Melodrama en noir, achter-de-coulissen-intrige en film-in-film, cliché en repetitie: dit alles briljant maar giftig gemengd in Minnelli’s stilistische krachttoer. Om onmiddellijk te onderstrepen dat de film zichzelf in zijn hemd zet – de vicieuze cirkel van Tinseltowns business – begint de meester zijn werk met een kraanshot (of is het een gewoon dolly shot?) van een… kraanshot.

Een absoluut hoogtepunt in de lijn van Show People (1928) over Sunset Boulevard (1950) en François Truffauts La Nuit Américaine (1973) naar Robert Altmans The Player (1992). (J.S.)

Rosemary’s Baby ****

Rosemary’s Baby is het tweede luik in de trilogie der onheilsappartementen (tussen Repulsion en Le locataire in). Deze magistrale chiller dwingt de hersenen in de meest fascinerende neurologische toestand: angst. Polanski volgde nauwgezet Ira Levins boek en paste zíjn definitie van horror toe: de langzame transformatie van de alledaagse wereld in een werkelijkheid waarin het kwaad het verlies van menselijkheid betekent.

Mia Farrow is perfect als het kindvrouwtje dat door haar man (John Cassavetes, ijzingwekkend beminnelijk) in een duivelscomplot wordt gelokt. Deze triomf van het huivergenre is bovendien een doos van Pandora van akelige trivia: Anton Lavey, de zwarte paus van de Kerk van Satan, gaf advies en mocht duivelsseks bedrijven, én John Lennon werd vóór het flatgebouw in Manhattan waar Polanski filmde (het Dakotagebouw) doodgeschoten. (J.S.)

Mars Attacks! ****

Briljante satire met een fikse dosis nostalgie naar de sciencefictionfilms en popcultuur van de jaren vijftig over een stelletje onbetrouwbare marsmannetjes die de aarde belagen. Jack Nicholson speelt de pacifistische, mediageile VS-president Dale – op zich een satirisch gegeven – en is onvergetelijk in een ultieme vrede-op-aarde-toespraak tot de leider van de ruimtewezens die, hoewel ontroerd, toch gepast reageert. (J.S.)

Babe: The Gallant Pig ****

‘Zwijn’ of ‘varken’ is geen scheldwoord meer als je studies leest over de intelligentie en stressgevoeligheid van de meest knorrige zoogdierensoort na de mens. Wacht tot u dit fraaie dieren-en-mensensprookje ziet, een ode aan een dappere big die zijn bestaan een grotere betekenis wil geven. Geen Disney-moralisme hier, enkel de prikkende en ironische waarheid van het leven in een antropomorfische vorm die de grote dierenfabeltraditie van weleer evenaart. Babe zelf is een combinatie van maar liefst 48 Yorkshirebiggen – jonge varkens groeien namelijk bliksemsnel – en een mechanische versie (een zogenaamde animatronic double), bijgestaan door CGI-manipulatie voor de sprekende snuit, een paar wimpers en een haarstukje. (J.S.)

Jo Smets