Amélie van Elmbt, Maya Duverdier
Als muren konden spreken dan vertelden die van het Chelsea Hotel in Manhattan wilde verhalen over Frida Kahlo, Patti Smith, Jack Kerouac, Bob Dylan, Leonard Cohen, Janis Joplin, Andy Warhol en andere onsterfelijken van de twintigste eeuw. Met de steun van Martin Scorsese draaiden Amélie van Elmbt en Maya Duverdier een poëtische documentaire over het hotel die voorbij de mythe kijkt. De Belgische regisseurs filmen de huidige bewoners die zich niet lieten wegpesten door de zware verbouwing die al tien jaar aansleept. De werken moeten de voormalige vrijhaven voor schrijvers, kunstenaars, bohemiens, punkers, pooiers, junkies, drag queens en sekswerkers transformeren in een luxehotel. De vaak heerlijk extravagante laatste getuigen van een tijdperk en een ruig, artistiek broeierig New York dat niet meer bestaat, krijgen het woord. Dus vanzelfsprekend loert er melancholie om de hoek. De documentairemakers wentelen er zich niet, zich bewust van de taak om een stukje collectieve geschiedenis op film vast te leggen. Het Chelsea Hotel was zo veel meer dan het hotel van Dylan & co. Was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
