Luc Janssen zet op het vernieuwde Canvas zijn tanden in een nieuw cultuurseizoen, in de eerste aflevering van ‘Lux XL’, tweede jaargang (do – 22.05).

Ga je deze week naar het langverwachte en reeds veelvuldig genomineerde ‘Atonement’ met Keira Knightley?

Het verhaal over leugen en fantasie spreekt me wel aan, maar ik ben niet zo’n bioscoopganger. Toen ik aan het Rits studeerde, kon ik twee of drie klassiekers per dag zien. Op korte tijd heb ik daar de hele filmgeschiedenis meegekregen. Maar de vieze popcorngeur en het gekraak van chipszakken maakt dat ik mij in de bioscoop tegenwoordig meer erger dan dat ik van de film geniet. Ik huur liever een dvd. Onlangs heb ik nog genoten van het spannende Ascenseur pour l’échafaud van Louis Malle.

De nostalgie-industrie draait nog steeds op volle toeren in de muziekwereld. Zo komt ‘Who Cares’ van Tjens Couter uit op cd.

Die plaat heb ik destijds op vinyl gekocht. Je hoorde toen al die rauwe power van Arno. Het is jaren geleden dat ik ze nog heb opgelegd. Het vinyl uit de jaren 70 en 80 mist dynamiek. Als ik die platen nog opzet is het voor het nostalgische gekraak en de handeling van ‘een plaat opleggen’. Mijn gigantische vinylcollectie dient eerder als een muziekbibliotheek, waaruit mijn zonen putten om hun iPod te laden.

In ’t Stuk in Leuven wordt ‘Menske’ opgevoerd van Wim Vandekeybus, vorig jaar nog te gast bij jou.

Ondanks de verdeelde kritieken ga ik toch proberen te kijken. Maar dan zeker met mijn vrouw, die veel beter thuis is in de dans. Ik vraag haar dan achteraf of ik tegen andere mensen kan zeggen of het goed was (lacht). De Lux XL met Vandekeybus zal ik niet licht vergeten. Het gesprek liep als een rollercoaster. Wim praat met dezelfde begeestering als zijn dansers: krachtig, bevlogen, verassend. Na de opname was ik letterlijk overweldigd, geklopt in de sprint. Desondanks is het een van de beste van de reeks.

Naast het nieuwe seizoen van ‘Lux XL’ start een trits andere nieuwe programma’s. Welke wil je zeker niet missen?

Ik kijk veel te weinig tv voor iemand die in die sector werkt. Schande. Waar ik heel erg benieuwd naar ben is Phara. Ik hoop dat ’talkshow’ voor haar programma een te goedkoop woord zal zijn, maar Phara de Aguirre samen met Lieven Van Gils daar heb ik wel een goed oog in.

Het boekje over de seksuele obsessies van tekenaar Robert Crumb, is dat iets voor jou?

Boekje? Het heeft eerder het formaat van de vrouwenkonten waarop hij in zijn tekeningen paardje rijdt. Al van in de jaren zeventig ben ik een grote fan. Een conservatief land als Amerika is dan toch nog ergens goed voor, als perfecte voedingsbodem voor een fijne freak als Crumb. Heel grappig, subversief én knap getekend. Zo’n talent had ik ook graag gehad.

Met wat kunnen we jou het meest plezieren: een kaartje voor El Tattoo del Tigre in de Handelsbeurs of een portie hardcore in het Brusselse Magasin4?

El Tattoo is prettig gestoorde, perfect gespeelde retro. Een swingende schnabbel voor acteurs en studiomuzikanten. Maar doe mij maar een balkanfeestje, of beter nog een echte zigeunerband. Bij hardcore en noise bepaal ik liever zelf het volume, dus liever op cd dan live. Ik volg de nieuwe muziek op mijn computer. De grootste revolutie in de muziek sinds de punk is het internet. Radio is daarvoor allang niet meer het medium. De hele discussie of je wel of niet specialistische muziekprogramma’s op de radio moet hebben is niet langer relevant.

Op 11 januari 1999 werd de eerste aflevering van ‘The Sopranos’ uitgezonden. Mogen we van een mijlpaal spreken?

Absoluut, dat is de reeks waarvan je het vaakst hoort dat ze op Canvas had moeten lopen. ‘In dat geval waren mijn zonen Canvaskijkers geworden’, zei Phara de Aguirre terecht. Een kennis van me heeft pas de hele reeks voor 16 euro gekocht, in China! Leve de dvd. Ik heb ondertussen een chronisch slaaptekort opgebouwd met de reeksen Deadwood en The Wire.

Hans Van Goethem