Doggerland 1: Misleiding

Eerste zin Nog voordat ze haar ogen opent, weet ze het.

Wat doe je als je de moord op de ex van je baas moet onderzoeken? Verzwijg je dat je na een vreselijk dronken nacht met diezelfde baas in bed bent gedoken? Gebruik je alle kennis die je hebt over de bewoners van het eiland waar je ook zelf bent opgegroeid en maar niet wegraakt? Karen Hornby – vijftig, single, niet echt in vorm en niet bepaald populair op het politiebureau – weet dat haar baas een moeilijke relatie met zijn doodgeslagen ex had. Maar er is wel meer op de Doggereilanden dat naar de moordenaar kan leiden: een seventiescommune, de geldhonger van een versmade vrouw, een boze dochter… Tijdens het lezen van dit veelbelovende eerste deel van de Doggerland-reeks begin je al bijna je koffers te pakken. De zee, de natuur én de geschiedenis van de eilanden vormen meer dan een fraai decor: ze zitten diep verankerd in het verhaal. Inspecteur Karen Hornby, no-nonsense, van vlees en bloed en van geen kleintje vervaard, steelt meteen je hart. Collega’s die het niet zo nauw nemen met de gendergelijkheid worden op miraculeuze wijze getroffen door diverse hartaandoeningen. Net goed, denk je, want Hornby heeft wat met hen te stellen. Misleiding is ook niet de zoveelste loodzware Scandinavische noir waarin er alleen maar gesomberd en bekritiseerd wordt, maar het is een veellalig en bij vlagen humoristisch verhaal dat het niet te ver van je bed zoekt.