Oude rappers roesten niet. Of ze leggen er vroegtijdig het bijltje bij neer, of ze deemsteren weg onder een berg schandalen en schulden. En dan is er De La Soul.
Sinds ze in 1989 (!) debuteerden met de klassieker 3 Feet High and Rising kregen trends, vetes, en vuile manieren – bling, bullets and bitches, zoals een Britse collega het samenvat – geen vat op Posdnuos, Dave en Maseo. Zelfs nadat het trio in 1991 zichzelf in het graf rijmde met De La Soul Is Dead – inclusief kleppers als A Roller Skating Jam Named Saturdays en Keepin’ the Faith – bleef De La Soul gewoon De La Soul: funky, clever, poëtisch, meestal kurkdroog, af en toe melancholisch.
Noem And the Anonymous Nobody gerust een comeback. Tenslotte verscheen de vorige langspeler van de heren meer dan een decennium geleden. Aan de opnames van hun achtste ging een Kickstartercampagne vooraf die al na twaalf uur ruim voldoende fondsen wierf om achter de rug van een platenfirma in de studio te duiken. Dat deden ze mét liveband, de vertrouwde sampler mocht pas van het schap om nadien de opgeleverde jams te herschikken. Met het kleingeld dat na tweehonderd uren opnamestudio nog in de pot zat, kocht het trio een resem buskaartjes. Zo werd Jill Scott bereid gevonden om tijdens de intro, Genesis, de liefde te preken, lispelt een kwispelende Snoop Dogg tijdens de openluchtzwembadfunk van Pain, en maken medeveteraan Pete Rock en voormalige John Legend-protegé Estelle iets moois van het soulvolle Memory of… (US). Tel daarbij het met kwetterend koper doorspekte Royalty Capes en Property of Spitkicker.com (De La Soul heeft naar Shabazz Palaces geluisterd), en dat albumbegin zit snor.
Maar dan loopt het goed mank. Je zou van doorgewinterde hiphoppers denken dat ze het wel weten: rockgitaren en rap, geen goed idee! Het over een postpunkriffje bouncende CBGBS kan ermee door, maar Lord Intended – met Justin ‘The Darkness’ Hawkins – crasht als een loden zeppelin op een ijzeren maagd nog voor het van de grond komt. Tijdens David Byrnes cameo in Snoopies dwalen onze gedachten af naar Moby, en Usher is zijn irritante zelf tijdens Greyhounds. De voorbije jaren bleef De La Soul in de picture met Gorillaz, en vooral met de single Feel Good Inc., maar met het rommelige Here in After bewijst Damon Albarn hen geen wederdienst.
Het aan ouderwetse electroboogie refererende Whoodeeni en het gezellig gezapige Nosed Up redden ietwat de meubelen, maar de eindbalans is een incoherente terugkeer die best wat anoniemer mocht.
DE LA SOUL ***
And the Anonymous Nobody
hiphop
Rough Trade
DOWNLOAD
Royalty Capes
Memory Of… (US)
Whoodeeni
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
