.44 Magnum opus – De invloedrijkste Amerikaanse ‘policier’ uit de seventies werd zopas heruitgebracht, in een 2-disc Special Edition.

Film: **** Extra’s: **** (Warner)

‘ Go ahead, make my day!’ snauwt Harry Callahan (Clint Eastwood) de misdadiger toe, hopend dat de gevloerde boef nog wanhopig naar zijn wapen zal grijpen. Zodat schietgrage Harry hem te vlug af kan zijn en hem met zijn ‘.44 Magnum Automatic’ (‘ the most powerful gun in the world, it could blow your head clean off.’) de hersenen uit de kop kan schieten, zodoende de belastingbetaler de overbodige gerechtskosten besparend.

Met Dirty Harry introduceerde de Amerikaanse politiefilm de superflik als rechter en beul, wiens echte vijand minder de monsterachtige sluipschutter (Andy Robinson) is op wie hij jacht maakt dan de liberals, pennenlikkers, en de eerste tien amendementen van de Amerikaanse grondwet die zijn ‘oog om oog tand om tand’-filosofie in de weg staan. In de post-sixties, toen er van slachtoffercultuur nog geen sprake was en respect voor de rechten van het gespuis het hoogste goed was, viel die boodschap niet in goede aarde. Temeer daar de anachronistische Dirty Harry (een rol die de flegmatieke, monosyllabische Clint Eastwood op het atletische lijf is geschreven) en passant ook zijn afkeer ventileerde voor feministen, homo’s, hippies, naaktlopers en allerlei minderheden en excentriekelingen die van San Francisco de kweekvijver maakten van de nieuwe permissiviteit.

De fascistische ideologie die Harry Callahan met zoveel zwier en gevatte oneliners uitdroeg, deed destijds zoveel inkt vloeien dat het de waardering voor Don Siegels meesterlijke no-nonsense mise-en-scène volledig naar de achtergrond drong. Bijna veertig jaar later horen de ultrarechtse reflexen van inspecteur Callahan tot het domein van de folklore, de karikatuur en de foute nostalgie, maar blijft zijn visitekaartje stevig overeind als een van de meest briljante urbane thrillers uit de jaren zeventig, waarin supervakman Siegel knap gebruik maakt van zijn Bay Arealocaties. Het is Siegel niet om sfeer of sightseeing te doen: hij filmt San Francisco als een theater voor magistraal in beeld gezette actie en terreur, een stad die tegelijk buitengewoon fotogeniek is maar ook een dreigend labyrint is van heuveltoppen, glazen wolkenkrabbers, belegerde daken, holen, tunnels, steegjes en een luguber leeg voetbalstadion waar de ordehandhaver symbolisch gekruisigd wordt.

Patrick Duynslaegher