Het gaat goed met de commerciële dansmuziek in ons land, behalve dan in ons land. De Belgische trance verovert de wereld en het aantal succesacts is niet meer op één hand te tellen. Zelfs Groot-Brittannië en de Verenigde Staten hebben de smaak te pakken. Alleen in België zelf komen de groepen niet aan de bak. Tijd dus om het fenomeen in beeld te brengen, met een paspoort van onze belangrijkste ambassadeurs en een interview met Jo Casters en Tom De Meijer van platenlabel Mostiko.

Ongeveer een jaar geleden werd Mostiko boven de doopvont gehouden. Sindsdien bestormt het danslabel de buitenlandse hitlijsten met groepen als Minimalistix en Orion Too. De een haalt er zijn neus voor op, de ander kan er maar niet genoeg van krijgen. Platenbaas Jo Casters en Tom De Meijer, verantwoordelijk voor international exploitation, lichten het buitenlandse succes toe.

Hebben wij nu echt zo’n goede reputatie in het buitenland?

Tom De Meijer: Er is een waanzinnige hype, ja. Op vakbeurzen stappen grote labels spontaan op ons af omdat we uit België komen. Ze bellen zelfs een dag op voorhand om een afspraak te maken. Wat vocale trance betreft, hebben wij op internationaal vlak een duidelijke voorsprong op het peloton. Ook andere genres doen het goed. Het afgelopen jaar hebben we niet minder dan vijf acts getekend bij Ministry of Sound, de belangrijkste verdeler in Groot-Brittannië. We kunnen alleen maar hopen dat het succes nog even blijft duren. Het enige minpunt is dat wij nog altijd geen volwaardige live act hebben rondlopen.

Zitten we zowel commercieel als artistiek op hetzelfde niveau als vijftien jaar geleden, toen we onder meer new beat de wereld instuurden?

Jo Casters: Absoluut. Zelfs bij het toonaangevende platenlabel Ministry of Sound vertellen ze ons dat ze aan onze platen niets meer kunnen veranderen. Dat is een enorm compliment. Normaal worden platen immers nog wat bijgeschaafd voor de Britse consument. Wij leveren met andere woorden een kwalitatief hoogstaand product af. Uiteraard zullen sommigen altijd blijven beweren dat we vodden maken en dat ze geen verschil horen tussen Ian Van Dahl en Minimalistix. Ik zou wat dat betreft hetzelfde kunnen zeggen van r&b. Ze doen maar. Je hebt geen idee hoeveel weddenschappen ik de afgelopen jaren al niet heb gewonnen van mensen die denken dat je maar wat knoppen moet induwen om dit soort platen te maken. De volgende dag gingen ze in mijn bureau staan met een hit in handen. (lacht) Als je de muziek niet aanvoelt, kun je blijven proberen. Het lukt toch niet.

Ook de Vlaamse media kijken over het algemeen neer op jullie prestaties.

Casters: Ze hebben dansmuziek eenvoudigweg nooit serieus genomen. Een legendarische groep als Front 242 werd jaren geleden ook doodgezwegen. Onlangs zond Radio 1 nog een tophonderd uit van de beste vaderlandse platen. Er stond één dansnummer in. We hebben anders wel onze mond vol over de successen van onze rockgroepen in het buitenland, maar in werkelijkheid kent niemand die. Hoeveel keer heb ik al niet gelezen dat deze of gene rockgroep op het punt staat door te breken in het buitenland? Leuk, maar uiteindelijk komt het er nooit van. Het afgelopen jaar alleen al stonden Ian Van Dahl, Lasgo, Minimalistix en Milk Inc. ongeveer tien keer in de Britse toptien. Het succes is zo groot dat we enigszins teleurgesteld zijn als Orion Too net niet de topveertig haalt. Onze rockgroepen kunnen daar alleen maar van dromen. Luister, de Nederlandse deejay Tiësto werd onlangs verkozen tot de beste deejay van de wereld. Nederland stond werkelijk op zijn kop, terwijl die man nog nooit de Britse toptwintig heeft gehaald. Als we dezelfde mentaliteit zouden hebben als onze noorderburen, was het op Donna een week lang feest nadat Ian Van Dahl in Groot-Brittannië werd uitgeroepen tot beste dance-act. Ja, het zat in TerZake. Op zich is dat misschien mooi meegenomen, al zal de verkoop van onze platen er niet de hoogte door inschieten.

Van de nationale platenverkoop moeten jullie het toch sowieso niet hebben?

Casters: Als je vandaag de dag enkel nog de nationale markt zou willen aanboren, kun je er inderdaad maar beter niet eens aan beginnen. De kans dat je er iets aan verdient, is ontzettend klein geworden. Dat neemt niet weg dat het frustrerend is om telkens met het hoofd tegen een muur aan te lopen, als je met een nieuw nummer de nationale radiostations afschuimt. Als we ze dan confronteren met ons succes in Groot-Brittannië, hebben ze nog de pretentie te beweren dat ze over het Kanaal achterlopen op Vlaanderen. Komaan, zeg.

De Meijer: Het probleem is dat ze stuk voor stuk angstvallig vasthouden aan hun belachelijke formats. Of dat beweren ze althans. Ga er met een plaat langs en het past gegarandeerd niet in hun format. Als dezelfde plaat een maand later in de hitlijsten staat, kunnen ze er niet genoeg van krijgen. Is hun format op een maand tijd veranderd of zo? Ze luisteren gewoon niet eens meer naar de muziek. In plaats van chart breakers zijn het chart players geworden. Zo kan ik het ook. Soms denken we hier wel eens dat het juist goed is dat ze onze platen niet draaien, dan worden ze beter verkocht. (lacht)

Wat brengt de toekomst nog?

De Meijer: De Verenigde Staten staan bovenaan ons verlanglijstje. De deals zijn al getekend. We moeten er alleen nog voor zorgen dat mensen de spullen daadwerkelijk kopen. Feit is dat het geen makkelijke markt is om in door te breken, maar de belangstelling voor dansmuziek neemt in elk geval zienderogen toe. Om aansluiting te vinden met popmuziek gaan we in de toekomt ook meer albumgericht werken. Een volwaardig album draagt bij tot de rendabiliteit van een groep.

Casters: Ook Japan blijft prioritair. Onlangs traden we daar nog op voor vijftienduizend man die enkel cola of water mochten drinken, niet eens een sigaret mochten opsteken, tot op het bot gefouilleerd werden, daar nog een pak geld voor op tafel moesten leggen ook en toch drie uur lang uit hun dak gingen. Dat doet goed.

Door Ben Van Alboom