In Brugge begint het internationale December Dance-festival op 8 december aan zijn vijftiende editie. Zoë Chungong gaat, uiteraard.
Je danst met gezelschap Grip het bejubelde Any Attempt Will End in Crushed Bodies and Shattered Bones van Jan Martens, dat een lans breekt voor burgerlijke ongehoorzaamheid.
Zoë Chungong: Op burgerlijke ongehoorzaamheid staat geen leeftijd. Daarom staan we met een grote, heterogene groep van zeventien dansers op het podium, met verschillen in gender, huidskleur en leeftijd dus. Al die kenmerken vormen nog veel te vaak aanleiding tot discriminatie. Het stuk is geboren uit protest daartegen.
Wat doe je als je niet danst?
Chungong: Ik schrijf, ik dicht en ik tatoeëer. (lacht) Thuis heb ik mijn eigen studio. Mijn specifieke stijl moet ik nog ontwikkelen, maar ik hou veel van lijnenwerk en wil me verdiepen in traditioneel Amerikaans en Japans werk. Lezen doe ik ook graag. Ken je Beauty van Roger Scruton? Aan de hand van enkele definities van wat schoonheid is, of aspecten ervan in de natuur, de architectuur, de kunst en mensen, probeert hij tot één algemene definitie te komen. Heel boeiend, ook als research voor een dansvoorstelling die ik zelf wil creëren. Want schoonheid heeft ook nadelen. Mensen met een mooi gezicht of lichaam worden geobjectiveerd of geseksualiseerd, en daardoor niet geapprecieerd om hun identiteit.
Wij hebben hierboven al een danstip gegeven. Jouw beurt nu.
Chungong: Ik vond de voorstelling Simple van de Argentijnse choreografe Ayelen Parolin heel sterk. Daarin zit veel interactie met het publiek, iets waar ik als danser niet zo’n fan van ben, aangezien je dan supergeconcentreerd in je rol moet zitten. Maar de uitbundigheid bij de toeschouwers was wel mooi om te zien. Daarnaast was het ook choreografisch straf, met nieuwe impulsen op de juiste momenten. De titel zei alles: zelfs uit simpel licht, simpele materialen en dito kostuums kun je veel halen.
Nog even over Any Attempt… De muziek daarin is ook heel divers: Górecki’s Concert voor klavecimbel en strijkers, de onthutsende politieke jazz van Max Roach, de melodieuze poëzie van Kae Tempest…
Chungong: Persoonlijk hou ik meer van r&b. (lacht) Ik luister momenteel veel naar het liedje Snow on tha Bluff van J. Cole. Hij zingt niet over vanzelfsprekende onderwerpen zoals liefde, feesten of drugs, maar in dit geval over zelfreflectie, over zo veel mogelijk goed proberen te doen en beseffen dat het niet altijd genoeg is, en hoe je daarin een balans moet zoeken. Trouwens, onlangs zaten we met Grip niet ver van Frankfurt en ben ik daar naar de overzichtsexpo Acts of Resistance and Repair van fotografe Gauri Gill gaan kijken. Haar werk was min of meer geordend als een levenscyclus van geboorte tot dood, tegen de achtergrond van het dagelijkse leven op het Indiase platteland. Een cultuur waar ik niet veel vanaf wist, en die mij liet zien dat mensen – ondanks de andere rituelen die ze hanteren of kleren die ze dragen – toch vooral veel met elkaar gemeen hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
