CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. STUBRU-PRESENTATRICE EVA DE ROO ZAT TOT OVER HAAR OREN IN DE MUZIEK, MAAR PAKTE OOK DE LEVENSVRAGEN BIJ DE HOORNS.
Voldaan, na de festivalzomer?
EVA DE ROO: Ik vond het geweldig, ja. Het was fijn om in plaats van reporter eens de host te zijn en de grote interviews te doen. Dichter kun je als radiomaker niet bij de muziek komen, en alles ging live. Goed, ik heb dan zelf wel minder optredens gezien, maar zonder verwaand te willen klinken: ik had veel al eerder op het jaar gezien, onder andere op Primavera in Barcelona. Echt een festival waar alles om de muziek draait, maar ook leuk om verloren te lopen tussen die hippe Spanjaarden met hun hoeden en snorren.
Welk concert van de voorbije maanden zul je niet snel vergeten?
DE ROO: Warhaus op Les Nuits Botanique, het meest sexy concert dat ik dit jaar al zag. Ik ben fan van Balthazar en was dus benieuwd naar wat Maarten Devoldere op zijn eentje zou doen. Terwijl zijn vriendin Sylvie Kreusch als een heuse diva danste, stond hij er onderkoeld bij, op het arrogante af. Dat zorgde voor een ongelofelijke seksuele geladenheid tussen die twee. Alsof je naar iets aan het kijken was dat je niet mocht zien.
Welke plaat zet voor jou voorlopig de kroon op 2016?
DE ROO: Light upon the Lake van Whitney. Je merkt aan zowat elk nummer dat ze veel te veel hebben geluisterd naar Fleetwood Mac, net als ik. Het is een supervrolijke, optimistische plaat waarin de blazers heel mooi verweven zitten. Dat kom je niet zo vaak meer tegen, alles klinkt vrij donker tegenwoordig. Echt de plaat waar ik nu de hele tijd naar luister.
Oprecht blij dat ik dat weet.
DE ROO: Dan ben ik ook, voor het eerst in mijn leven, een boek voor de tweede keer aan het lezen: Milan Kundera’s De ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Tien jaar geleden vond ik dat al supergoed, nu is het een totaal ander verhaal voor mij. Toen ging het voor mij over de Koude Oorlog, nu vind ik er veel levensvragen in terug die ik mezelf ook stel. Heel algemeen gaat het over je lijf en je ziel, welk van de twee je echt bent, hoe andere mensen je zien en jij jezelf ziet en of dat allemaal geen illusie is. Het gaat heel ver. Maar zeg, zal ik ook nog een docu vermelden?
Heel graag.
DE ROO: The Wolfpack, over zes broers in Manhattan met lang haar die hun hele leven opgesloten zijn geweest door hun ouders, die compleet gaga zijn. De enige manier waarop die broers naar de buitenwereld konden kijken, was via films, die ze compleet naspeelden. Het gaat heel hard over hoe je een wereldbeeld schept voor anderen, hoe je mensen kunt opsluiten in hun eigen verbeelding. Hoewel die ouders het niet slecht bedoelden. Intrigerend, maar ik ben toch twee dagen lang met een ongemakkelijk gevoel achtergebleven.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
