CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. STRIPTEKENARES EN ILLUSTRATRICE JUDITH VANISTENDAEL OVERLOOPT HAAR LIJSTJE IN EEN VLOED VAN KOSTELIJKE KLEMTONEN.
Maar eerst: waar ging je professionele tijd de jongste tijd aan op?
JUDITH VANISTENDAEL: Aan verschillende dingen: van het illustreren van enkele Shakespeare-boeken tot een boek voor peuters. Ik ben ook een nieuwe eigen strip aan het opstarten die Penelope heet, waarvoor ik de vrouw van Odysseus naar het heden verplaats. Eigenlijk vind ik de Odyssee een vreselijk saai en ouderwets boek. Al die vrouwen die verkocht en al die slavinnen die cadeau gedaan worden… Iedereen vindt dat verhaal nu heel relevant omdat Odysseus over de Middellandse Zee rondzwerft en overal gastvrij onthaald wordt, zonder zijn identiteit kenbaar te moeten maken. Maar ten eerste wordt hij níét overal gastvrij onthaald, en ten tweede bedriegt hij zijn vrouw de hele tijd. Daar wilde ik toch eens een andere draai aan geven. (lacht)
Van inspanning naar ontspanning nu.
VANISTENDAEL: Ik ben veeleer een huismus, maar onlangs heb ik de kinderen toch meegenomen naar het Mima, een nieuw museum hier in Molenbeek. Nu moet ik weer even kijken waarvan dat de afkorting is… O ja: Millennium Iconoclast Museum of Art. Gekke naam, maar je vindt er visuele kunst die niet in klassieke musea te zien is, maar wel op internet, in boeken of strips, op straat… Ik zag er een indrukwekkende tentoonstelling van Boris Tellegen, de zoon van dichter en kinderboekenschrijver Toon. Hij maakt 3D-graffitti en andere kunst, in abstracte, hoekige vormen die bóórdevol energie zitten. Ook de vaste collectie biedt knappe dingen. Zoals de aardewerken poppen van Julien Cadou/Earl. Of werk van Daniel Johnston, geniáál getekend. En die geweldige, beschilderde vazen van Mon Colonel and Spit! Allemaal heel grappige, gekke, speelse kunst in een fris en hedendaags museum aan het kanaal.
Hier spreekt een fan.
VANISTENDAEL: Helemaal, ja. Wat me ook van mijn sokken heeft geblazen, was de roman Wil van Jeroen Olyslaegers. Ik hou van mensen die een mooie stijl hanteren, die hun taal kennen en daar ook mee kunnen spelen. Hij is echt een taalacrobaat. Het is het verhaal van een politieagent die tijdens de Tweede Wereldoorlog verplicht meedoet aan razzia’s, maar hij beschermt ook een Jood. Ik vind dat dat boek heel juist omschrijft wat iedereen kan overkomen: dat je wordt meegesleept in een situatie die je als ondenkbaar had beschouwd. Heel levendig en intens geschreven, een meesterwerk.
Ik geloof dat ik je binnenkort nóg eens opbel, Judith.
VANISTENDAEL: Wacht, ik had nog iets genoteerd: de film Moonlight. Een zwarte jongen groeit op in een arme wijk in Miami, waar je heel stoer moet doen om niet zelf kapotgemaakt te worden. Zijn moeder zit aan de drugs en hijzelf is homoseksueel, dus hij wordt in elkaar gemept, heel hard. Maar hij leert zich aan te passen en wordt zelf keihard. Toch eindigt het heel ontroerend en hoopgevend. Meer verklap ik niet. Net als Wil is dit een geëngageerd verhaal, op een artistiek hoogstaande manier verteld. Wel, die combinatie vind ik héél belangrijk.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
