De tussenstand
Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Een praktische tip van Klara-presentatrice Sieglinde Michiel: wie meer wil lezen, stopt zijn smartphone in de wasmachine.
Toch een kostelijke zaak, ambassadeur mogen zijn van LangZullenWe Lezen, de nieuwe community van de VRT.
Sieglinde Michiel: Maar in die weken zonder gsm heb ik effectief veel meer gelezen! Nu ik een nieuwe heb, moet ik dus proberen het momentum vast te houden. (lacht) Vooral Moed en overmoed, de recente Mata Hari-biografie van Angela Dekker en Jessica Voeten, is me bijgebleven. Heel fascinerend, omdat ik voordien weinig meer van haar wist dan dat ze die spionne was die al eens haar kleren uitdeed. Je leert over het saaie leven van een vrouw in die tijd, als je man een militair was die in Nederlands-Indië moest gaan bivakkeren. Mata Hari had geen schrik om haar eigen leven te herschrijven, wat haar natuurlijk in grote problemen heeft gebracht. Het stuk over het proces tegen haar heb ik hoofdschuddend zitten lezen.
Je noemt jezelf boekenverslaafd. Dat kan klinken alsof je er iets aan wilt doen.
Michiel: (lacht) In feite heb ik nóg een verslaving: Netflix. Onlangs vond ik twee documentaires heel, heel goed. Wild Wild Country gaat over de Bhagwanbeweging van de jaren tachtig. Die wilde toen in de Amerikaanse staat Oregon een klein dorp oprichten, maar de lokale bevolking was keihard tegen. Beide partijen worden vanuit het eigen gelijk aan het woord gelaten, maar de docu zelf neemt geen stelling in. Daardoor kun je eerst nog denken: die Bhagwan stond voor vrije liefde en feesten, plezant! Maar het volgende moment zie je die lui met een AK-47 rondlopen. Het what the fuck-gehalte is soms groot. Ook een goeie reeks is Flint Town, over het werk van de politie in een verkommerd stadje in Michigan. Je kunt je vanuit België niet voorstellen dat een stad zodanig in de criminaliteit kan ontsporen.
Laten we het eens over het Klara-stigma hebben.
Michiel: (lacht) Als mensen horen dat ik bij Klara werk, is de eerste reactie bijna altijd: ‘Oei, Klara, daar luister ik nooit naar.’ En de tweede: ‘Dan luister jij altijd naar klassieke muziek?’ Terwijl wij op de redactie soms uit volle borst Songfestivalhits uit de jaren 60 en 70 zingen. Nu, ik hou van alle genres. Wat ik graag zie, is hoe artiesten volledig opgaan in wat ze doen. Van het jongste Klarafestival heb ik vooral de uitvoering van Mysterium onthouden, een onvoltooid werk van Skrjabin. Hij wilde er een event van een week mee organiseren in de Himalaya, waarna het einde der tijden zou volgen. Maar hij is gestorven voor hij het kon afwerken. Nu bestaat er een stuk van dat zo’n drie uur duurt. Het is trouwens muziek waarbij je alles wat je van muziek verwacht moet loslaten – laat je gewoon meevoeren in die geschifte trip. Bij Bozar werd het stuk uitgevoerd met licht-, wind- en geureffecten. Een totaalervaring. Je verwachtte bijna dat na de voorstelling een ufo zou neerdalen om ons op te beamen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier