CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. DEZE WEEK: EEN DUIK ONDER DE RADAR MET MUZIKANT NICO JACOBS VAN STAR CLUB WEST.
Men is geneigd jullie nieuwe dubbelplaat Nin als persoonlijker dan de voorgaande te beschouwen.
NICO JACOBS: Het is geen plaat óver mijn overleden moeder, maar die gebeurtenis heeft er wel een gezicht aan gegeven. Het is haar foto op de hoes, en de afkorting van haar naam Reinhilde is de titel. Ik heb er nog dat postume duet – gebaseerd op een opname van zij die in het kerkkoor van Beerse Teach Me Thy Way, O Lord zingt – aan toegevoegd. Een probeersel, maar tot mijn verbazing kreeg dat lied een grote emotionele, positieve kracht.
Star Club West is een band die al tweeëntwintig jaar in de luwte bestaat.
JACOBS: Ik moet niet met muziek mijn geld verdienen, dus hoeven we geen inhoudelijke toegevingen te doen. Wij repeteren elke dinsdagavond, maken liedjes terwijl mijn dochterje in de zetel zit te spelen. Er zijn voor mij weinig plekken waar er meer rust is dan op die momenten. Verder is mijn leven redelijk gevuld: ik heb mijn job, lees boeken en ga naar concerten.
Aha. Shoot.
JACOBS: Een groot deel van mijn agenda wordt ingenomen door optredens in Het Bos hier in Antwerpen, of concerten die vzw Sound in Motion onder de noemer Oorstof organiseert. Zoals onlangs in deSingel Fred Van Hove, samen met Ernst Reijseger en Niels Van Heertum. Van Hove, onze befaamde avant-garde- en freejazzpianist, is net tachtig geworden, maar hij speelde ongelofelijk goed, in een fantastische interactie met die cellist en eufoniumspeler. Alex Cameron in Trix was ook heel sterk. Die treedt op met enkel een saxofonist als sidekick, draait gewoon zijn plaat af zonder zang en zingt live.
Op de wijze van Luc Steeno of Christoff.
JACOBS: Jajaja, helemaal! Maar hij zong zó goed en had zó’n uitstraling. Ik ben van de eerste naar de derde rij opgeschoven omdat het zo intens was. (lacht) Muzikaal zit hij in de sfeer van John Maus en Suicide, minimale electro. Geweldig.
Je had het over lezen als belangrijke invulling van je tijd.
JACOBS: Ja, na The Human Stain laatst heb ik nu bijna alle romans van Philip Roth achter de rug. Ik denk dat ik zowat alles van hem goed vind, wegens grappig, slim, fris, relevant, troost biedend op elk gebied. Ook een aanrader is Dagboek van een dichter van Leonard Nolens. Geschreven alsof het een administratieve dagtaak was, netjes van negen tot vijf. Zo volg je de evolutie in zijn denken tussen 1979 en 2007. Supermooi en naar de kern gaand.
Welk medium mag hier tot slot niet onvermeld blijven?
JACOBS: Radio! Elke dag, wanneer mijn dochtertje zich wast en haar tanden poetst, luister ik in de badkamer een halfuurtje naar Nostalgie. Zo komt ze in contact met grote goden als Dire Straits, Talk Talk en Whitney Houston. (lacht) Opmerkelijk hoe goed die nummers soms zijn, en vreemd dat mensen ze dikwijls guilty pleasures noemen. Neem nu Don Henley. Hoe gaat het ook alweer… (zingt)I can seeee you of zo.
Zeg niet dat je nooit eerder The Boys of Summer had gehoord.
JACOBS: Dat niet, maar wat een herontdekking! Trouwens, The War on Drugs: vollédig Don Henley!
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
