CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. SCHRIJVER, DICHTER EN COUNTRYDWEPER CHRISTOPHE VEKEMAN ZOCHT ZIJN GADING NIET VER, MAAR WEL GERICHT.
Ik durf te veronderstellen dat je 2016 nu al verbindt aan het heuglijke feit dat je dit jaar niet één maar twee boeken zult hebben uitgebracht?
CHRISTOPHE VEKEMAN: Niet twee maar dríé boeken! In mei is mijn dichtbundel Dit is geen slaapkamer meer nu verschenen. Zo ongeveer nu komt Johnny Paycheck eraan, een soort biografie van wijlen de countryzanger – en een van de grote figuren van de outlaw-beweging. Over twee weken is er mijn novelle Gezellig is anders, in opdracht van Te Gek!? Zo zal ik straks op 2016 terugkijken als mijn met stip productiefste jaar – toch wat de publicatie van boeken betreft, haha.
Samen met Lies Steppe heb je op Klara de zomerreeks Hillbilly Fever gemaakt. Wat waren de reacties, wetende dat country het take it or leave it-genre bij uitstek is?
VEKEMAN: Blijkbaar zijn we erin geslaagd mensen die al op voorhand met de armen voor de borst gevouwen dat programma afwachtten te overtuigen, en in sommige gevallen zelfs te bekeren. Omdat het niet louter over de muziek ging, maar ook over de sterke verhalen.
Zou je jezelf een culturele veelvraat noemen?
VEKEMAN: Zeker niet. Ik hecht zo veel belang aan kunst dat ik daarover de hoogste verwachtingen koester, en dus alleen maar kunst ga bekijken, beluisteren enzovoort als ik denk dat het ongelofelijk goed zal zijn. Ik heb recent twee geweldige boeken gelezen. Het eerste moet nog uitkomen, in december, maar ik had de
grote eer het voorwoord te mogen schrijven: Voorbije liefdes van Richard Yates, de beste niet-Nederlandstalige schrijver ter wereld. Het andere boek is Aangeschoten van Kenneth Cook, dat deze zomer herdrukt is. Het trok mijn aandacht door het citaat van Nick Cave op de kaft: ‘Dit is het donkerste boek dat ik ooit heb gelezen.’ Als Cave dat zegt, dan telt dat natuurlijk wel. (lacht)
Laten we nu maar helemáál overgaan tot de muziek.
VEKEMAN: Dan moet ik wel de nieuwe plaat van de 84-jarige Loretta Lynn noemen, Full Circle. Verder is er ook – want we moeten wat country betreft trots zijn op wat we hebben – Eriksson Delcroix. Zowel plaat als optreden was indrukwekkend.
Enerzijds blijven ze trouw aan het genre, maar ze vormen het ook om tot iets wat voor het Vlaamse publiek heel begeesterend is. Soms lijkt Bjorn Eriksson wel een hillbilly-Bowie. Maar eigenlijk moet mijn culturele hoogtepunt nog komen.
Ach zo.
VEKEMAN: Namelijk: het optreden van Dale Watson op 29 oktober in Sint-Niklaas. Niet alleen is hij een fantastische Texaanse countryzanger, het laatste nummer dat mijn toen nog aanstaande bruid en ik hebben gehoord vooraleer we vorig jaar in Las Vegas zijn getrouwd, was zijn We’re Gonna Get Married. Ik weet wel zeker wat mijn verzoeknummer zal zijn.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
