Het overlijden van zijn vader, kunstenaar Joris Ghekiere (1955-2016), dreef Abel Ghekiere tot het maken van een plaat. Single Love Supreme is het voorproefje.
De lp komt eraan in april, en heeft als doordenkerstitel Voor het verdwijnt, en daarna.
Abel Ghekiere: (lacht) Ik heb intuïtief jazz, folk en field recordings gecombineerd, en vond het moeilijk een titel op die muziek te plakken. Maar deze klopt voor mij. De plaat is in mijn ouderlijke huis, tussen de schilderwerken van mijn vader, heel snel uit mij gevloeid. Jaren geleden al, nadat hij was overleden. Ik had de muziek voor vrienden op wat cd’tjes gebrand en toevallig heeft iemand van Rotkat Records die gehoord. Het was absoluut niet mijn intentie om een plaat uit te brengen. Ik wilde gewoon die brok emotie eruit krijgen. Alle instrumenten heb ik zelf bespeeld, waaronder ook klarinet, terwijl ik in feite jazzgitarist ben. Maar dat blazen, dat lijfelijke, deed op dat moment gewoon heel veel deugd. Ik was ook wel geïnspireerd door de Belgische jazzmuzikant Joachim Badenhorst.
Reageer je als luisteraar, lezer of kijker ook snel emotioneel?
Ghekiere: Ja. Als ik iets goed vind, zeg ik meteen: dit is het mooiste in de wereld! (lacht) Ik heb de afgelopen maanden veel Julio Cortázar gelezen. Eén boek, De autonauten van de kosmosnelweg, is het reisverhaal van hoe hij en zijn vrouw Carol Dunlop samen in een Volkswagen-camperbusje van Parijs naar Marseille rijden. Normaal duurt die tocht zo’n tien uur, maar zij beslissen om aan elke aire langs die autosnelweg te overnachten. Zo wordt op de duur bijna alles exotisch: van de verhalen van vrachtwagenchauffeurs tot de beschrijving van de pissijnen.
Over die Franse toiletten raakt een mens niet snel uitgepraat.
Ghekiere: (lacht) Inderdaad. Het levert een ongelofelijk mooi literair reisverslag op dat mij veel troost heeft geboden. Tijdens eindeloze avonden thuis heeft mijn vriendin, die een enorme cinemafreak is, mij zo’n beetje opnieuw opgevoed in de film. Ik was vooral onder de indruk van Synecdoche, New York van Charlie Kaufman. Heel straf. Philip Seymour Hoffman speelt daarin een theaterregisseur die een voorstelling over zijn leven wil maken, maar alles voortdurend uitstelt. Voor mij een pleidooi om dingen vandáág te doen in plaats van morgen.
Qua muziek is Robert Ashley de jongste tijd een grote inspiratie geweest, met de plaat Automatic Writing. Die bestaat uit één nummer van drie kwartier waarin hij gebruikmaakt van subtiele texturen, zoals zijn stem en moeilijk te onderscheiden achtergrondgeluiden. Zo krijg je een werk waarin je zelf je weg moet zoeken. En in september is Music for Turntable, Guitars and Sampled Instruments van Slow Attack Ensemble uitgekomen. Een ode aan Steve Reich met dus een heel repetitieve sfeer. Als je de plaat in een keer uitluistert – en dat raad ik iedereen aan – ervaar je een hypnotiserend effect. Achteraf heb ik altijd het gevoel dat er een waas is opgetrokken, dat al mijn zintuigen zijn geprikkeld. Echt het mooiste wat er bestaat. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
