CREATIEF VLAANDEREN MAAKT DE BALANS OP VAN DE VOORBIJE MAANDEN. TUSSEN HET IN VERVOERING BRENGEN VAN MENSENMASSA’S DOOR SNUFFELT GOOSE-ZANGER MICKAEL KARKOUSSE NAAR INSPIRATIE EN STELT HIJ ZICH PERTINENTE VRAGEN.
Wat is jou tot nu toe van 2016 bijgebleven?
MICKAEL KARKOUSSE: Het eerste wat mij door het hoofd schiet, is die ep van Massive Attack, Ritual Spirit. Platen die mij inspireren, daar zoek ik zo stilaan wanhopig naar. Tegenwoordig lopen alle mogelijke genres in elkaar over en pik je van iedereen wel iets mee. Maar dat maakt dat je een mengelmoes krijgt van elementen die niet noodzakelijk bij elkaar passen en ook niet tijdloos zijn. Alleen maar interessant op dat moment. Dat titelnummer van die ep was eigenzinnig, en daarmee bedoel ik niet gekke klanken of zo. Neen, het raakte me tot in het diepst van mijn beenderen. Ik zou bijna durven te zeggen dat het ook het beste concert van 2016 was, al heb ik het niet gezien. (lacht)
Wat schenkt je nog meer stof voor songs?
KARKOUSSE: Boeken. Maar een lezer ben ik niet echt. Een ontdekking was wel een verzameling gedichten van Charles Bukowski. Zijn directe stijl spreekt mij heel erg aan. Hij schrijft in spreektaal, zoals ik ook voor mijn songs doe, omdat je dan een dialoog aangaat met wie het ook moge horen. Er zit ook genoeg maatschappijkritiek, scepticisme en humor in zijn werk, hij schrijft totaal niet uit de hoogte.
Je woont in Kortrijk. Zet je daar vaak een stapje in de wereld?
KARKOUSSE: Euh, neen. Niet omdat er geen aanbod is, maar als ik niet werk, zoek ik gewoon thuis mijn gading. Op televisie kijken we meestal naar series: Les revenants, Fargo, Stranger Things… Bates Motel vond ik ook heel goed. Het is zogezegd een prequel van Hitchcocks Psycho. Je ziet de hele intense, zelfs een beetje vieze relatie tussen Norman Bates en zijn moeder. Zij beschermt hem, maar doet hem daar echt geen plezier mee: hij loopt constant rond met een ei in zijn gat. (lacht) Veel jonge en mooie acteurs ook, dat zie ik wel graag. In die topseries krijg je gewoon tien, twaalf goeie films na elkaar. Hoe moeilijk kan het dan voor anderen zijn om één treffelijk filmpje van negentig minuten te maken? (lacht)
Welke gebeurtenis verbind je tot nu toe aan dit jaar?
KARKOUSSE: Wel, ik hoorde vandaag een liedje van Gilbert Bécaud, L’indifférence, een heel mooi nummer voor de tijd waarin we leven. Ik weet niet precies hoe oud het is, maar wat hij toen al beschreef, is nog altijd up-to-date. Iemand ligt te creperen op straat maar niemand kijkt ernaar om, dat is vandaag zéker zo. Voor ik op reis vertrok – de tweede keer sinds de aanslagen van 22 maart – vroeg ik me iets af. Stel dat iedereen niet zo in beslag zou zijn genomen door zijn telefoon, zou er dan niet wat meer oplettendheid zijn? Is er niet heel veel verloren gegaan, niet alleen in menselijk contact maar ook in uitkijken, zorgen voor elkaar? Dus: L’indifférence, het lied van de eeuw.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
