Creatief Vlaanderen maakt de balans op van de voorbije maanden. Deze week: de Zultse muzikant Wouter Berlaen, die binnenkort de hort op gaat met een nieuwe plaat én een voorstelling voor Te Gek!?
Wouter Berlaen: Die voorstelling maak ik samen met Eline De Munck en gaat over zelfdoding. Met zo’n moeilijk thema was het zoeken naar een evenwicht tussen enerzijds een kat een kat noemen en anderzijds een zekere vorm van entertainment, waarbij muziek wat adem geeft aan de zware inhoud. We gaan twintig voorstellingen spelen, vooral in psychiatrische centra.
Wat je onlangs eveneens hebt gedaan, is ‘de beste fucking plaat in ’t Zults ever’ in elkaar steken. Vanwaar die uiting van competitiedrang? Is er plaatselijk geduchte concurrentie opgedoken?
Berlaen: (lacht) Niet echt, maar bij mijn vorige drie platen ben ik altijd braaf en bescheiden gebleven, nu wilde ik eens met een andere ingesteldheid de studio in. Dat heeft geresulteerd in een zonnige A- en een meer gelaagde B-kant. Die verschijnen digitaal als twee aparte ep’s, en later samen op vinyl.
Cultuur betekent voor jou in de eerste plaats muziek.
Berlaen: In mijn hoofd vertrekt álles vanuit muziek. Ik ben al zestien jaar professioneel bassist – ik denk dat ik bijna alle Vlaamse artiesten al wel eens heb begeleid, of het nu voor schlagers, hedendaagse jazz of symfonische dingen was. Ik probeer zo veel mogelijk concerten te zien. Het was lang geleden dat ik nog eens op het Cactusfestival was geweest, en daar heeft Strand of Oaks mij afgelopen zomer omvergeblazen. Die Timothy Showalter ziet er heel ruig uit, maar hij heeft heel diepzinnige singer-songwriternummers. Je voelt dat er veel tragiek aan zijn figuur hangt. Toch staat hij met zo’n ongelofelijke goesting en dankbaarheid te spelen dat hij je als een knuffelbeer omarmt.
Over naar het indiepopgroepje Superorganism. Zelf snapte ik er niets van, maar jij kon hun debuut van eerder dit jaar wel pruimen.
Berlaen: Ik was er kinderlijk van aangedaan. Heel geschift maar tegelijk commercieel en poppy. Het zijn piepjonge Engelse gasten die op heel naïeve maar authentieke wijze simpele liedjes maken. Het is moeilijk om anno 2018 iets te doen wat nog niet gedaan is, maar ik vind dat Superorganism er met die plaat in geslaagd is. Check hun Tiny Desk-sessie maar op de website van NPR Music, waarbij ze muziek maken met voorwerpen in plaats van instrumenten.
Mag ik het wagen je even van de muziek weg te halen?
Berlaen: Ik heb de laatste tijd maar één boek gelezen. Mijn probleem is dat ik me altijd concentreer op de paginanummers, waardoor ik niet meer met de inhoud bezig ben. (lacht) Het heeft te maken met mijn tourette. Ik heb meegewerkt aan een boek daarover, Een duiker op Mars, geschreven door Lander Deweer en Jan Swerts. Lander heeft mij vervolgens Busy Body doorgespeeld, waarin muzikant Nick van Bloss over zijn eigen ervaringen met het syndroom schrijft. Op een heel simpele, duidelijke, grappige wijze. Een topboek voor wie meer over tourette te weten wil komen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
