Kunstenparcours Coup de Ville in Sint-Niklaas leidt u nog tot 11 oktober naar werk van onder meer beeldend kunstenares Jana Cordenier, die schildert met naald en draad.
Ter illustratie geven we hiernaast een detail weer uit een ongetiteld werk van je, waarvoor het idee in de Camargue in Zuid-Frankrijk is ontstaan.
Jana Cordenier: Eerst maak ik aquarellen op grote vellen papier die ik op de grond leg, letterlijk in de natuur. Later neem ik die tekeningen mee naar binnen, waar ik ze met de hand op transparant katoen overbreng – een traag proces waarbij sommige draden vóór het doek vallen en andere erachter. Het is pas als het doek wordt opgespannen dat ik zie wat het werk geworden is! Mijn vriend en ik hebben twee jaar in de Camargue gewoond, waar de natuur me voor het eerst heeft geïnspireerd. Onlangs zag ik op Canvas de film 37°2 le matin en die bracht me meteen terug naar dat mediterrane klimaat. Net zoals de twee hoofdpersonages waren wij op avontuur. Het is heel prikkelend voor een kunstenaar om onderweg te zijn, ondergedompeld in een andere cultuur.
Noem eens een artiest die jij hoog hebt zitten.
Cordenier: James Ensor, zowel voor zijn werk als zijn persoon. Over hem schreef de Amerikaanse kunstenaar Richard Tuttle ooit iets heel treffends: ‘He stood with his back to the sea and let the real sea come through him onto the surface of the canvas.’ Of hoe Ensor iets niet hoefde te zien om het gevoel van het moment weer te geven. Enkele maanden geleden was ik in Mu.Zee in Oostende voor de tentoonstelling Dromen van parelmoer, en daarvan is mij het schilderij De bekoring van Sint-Antonius bijgebleven. Het is bijna transparant, een beetje zoals het katoen waarop ik naai.
Een andere expo, die je afgelopen januari in Rome zag – toen dat nog allemaal kon – was Tenendo per mano il sole van Maria Lai.
Cordenier: Maria Laiwas een Italiaanse kunstenares, afkomstig uit Ulassai, een dorpje op Sardinië. Daar bestaat de legende dat kinderen van het eiland kunnen ontsnappen door een blauw lint te volgen dat danst in de wind. Als kunstenares koos ze een toekomst die in feite niet voor haar was weggelegd. In 1981 inspireerde het volksverhaal haar om het poëtische werk Legarsi alla montagna (To Tie Oneself to the Mountain) te maken. Daarvoor liet ze een blauw lint vanaf de top van de nabije berg afdalen naar het dorp, waar het alle huizen – en dus alle inwoners – met elkaar verbond.
Je had ons tot slot graag het werk van een Poolse dichteres, Wislawa Szymborska, aangeraden.
Cordenier: Omdat ik het zo mooi vind hoe Wislawa Szymborska spreekt vanuit een verwondering voor het alledaagse, zoals in het gedicht Niets tweemaal, uit haar bundel Einde en begin. In haar dankwoord voor de Nobelprijs Literatuur vertelde ze hoe haar inspiratie voortkomt uit het ‘niet weten’. Dichters zijn twijfelaars, zei ze, en elk gedicht is een poging om een antwoord te geven. Dat is het mooie aan kunstenaar zijn: nieuwsgierigheid leidt naar ontdekking en vernieuwing.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
