Er zijn van die plaatsen waar nooit iets verandert. Jaren gaan voorbij, maar nog steeds staan daar dezelfde meubels, hangen daar dezelfde vreemde ufo-achtige cirkels in de lucht en wordt er gelachen met iedere mop die net – of net niet – over de drempel van de humor strompelt. Nu buiten de grauwe wind van de besparingen door de bomen raast, is er nauwelijks een meer behaaglijke plek dan deze die De slimste mens ter wereld ieder jaar weer schept. Het is een plek van hersenloos geleuter, van lachen met dikke mensen die vermagerden, van suggestieve beelden van curryworsten, van een fotoreeks over barende zoogdieren of van kandidaten die er in schijnbaar onbewaakte momenten schunnigheden uitflappen. Niemand kan weerstaan aan de in jute verpakte knuffelfactor die De slimste mens verspreidt. Zelfs Dyab Abou Jahjah niet. ‘Dyab’, noemde Van Looy hem consequent. Elders komt deze man binnen met zijn achternaam. Maar met zoveel blije gezichten om zich heen ontspande Dyab zich, en hij gaf te kennen dat hij – wel ja – in boxershort sliep. De minzaam lachende reclameman Guillaume Van der Stighelen oreerde dan weer dat hij blij was dat hij al zo oud is, omdat hij niet meer elke zeven seconden aan seks moet denken. Het zijn er nu acht. Ja, De slimste mens springt zelden hoger dan het niveau dat in de late uren in jeugdhuizen gebruikelijk is.
Vijf uitzendingen later – Guillaume speelde Dyab naar huis – zou ik nog te weten komen dat Luc De Vos heel veel soorten onderbroeken heeft en dat hij zo nu en dan in rok rondloopt, iets wat hij de volgende uitzending prompt demonstreerde. Nee, voor de intellectuele kick kijkt een mens niet naar De slimste mens. Dit is een toevluchtsoord, een hut in het bos waar we voor een keer niet moeilijk gaan doen. Kak, pis, borsten, een diepe zucht van Wendy Van Wanten: heel veel is er niet nodig om in De slimste mens een lachsalvo uit te lokken. En nee, zelfs Herman Brusselmans als jurylid is niet voldoende om de kantjes wat ruwer te maken of de grappen wat minder gezapig.
De slimste mens op televisie is, kortom, een zekerheid zoals er nog maar weinig zijn. Je mist niets als je er niet naar kijkt, maar als je kijkt, besluipt je toch stilaan het gevoel dat je van alles aan het missen bent. Behaaglijkheid is voor even aangenaam. Na een tijd is het gewoon vervelend. En dus merk ik dat ik in deze woelige tijden iedere week opnieuw aftel naar dinsdag 16 uur en donderdag 16 uur. Niet omdat mijn werkdagen er dan op zitten, maar wel omdat de redactie van De ideale wereld op die onzalige uren haar wekelijkse filmpjes post. Het is geen humor uit een reservaat van leutigheid, het is humor die het leven weer wat draaglijker maakt. Plat lag ik met de ‘Is uw werknemer dronken’-checklist van Karel Van Eetvelt. Ik geef het toe: hoe langer De slimste mens duurt, hoe meer ik verlang naar het onvoorspelbare universum van De ideale wereld. Omdat het er de tijden niet naar zijn om politici populariteit bij elkaar te laten schrapen door ze te zien staren naar een bizarre foto. We hebben op dit moment verdomd veel satire nodig. Nog 30 uur en het is donderdag 16 u.
***, van maandag tot donderdag, rond 22.00, VIER
DOOR TINE HENS
JE MIST NIETS ALS JE NIET NAAR DE SLIMSTE MENS TER WERELD KIJKT, MAAR ALS JE KIJKT, BESLUIPT JE STILAAN HET GEVOEL DAT JE VAN ALLES AAN HET MISSEN BENT.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
