Scherpschutter mist – The horror! Stephen Kings literaire pulp wordt pulp in het kwadraat door een stereotiepe Amerikaanse comic-prequel.

Lee, Furth, David & King

L, 160 blz., euro16,95

Meer dan twintig jaar had veelschrijver Stephen King nodig om zijn zevendelige epos De donkere toren af te ronden. De saga over de laatste scherpschutter, Roland Deschain, in een fantastische wereld vol vergeten technologie en ingrijpende magie, is een soort The Lord of the Rings in westernversie. De scherpschutter en zijn kompanen bereiken uiteindelijk pas in het laatste deel de donkere toren uit de titel.

Voor deze stripadaptatie van de fictieve wereld uit de romanreeks ging De donkere toren-kenner Robin Furth uit van een verhaal over de jeugd van Roland Deschain, dat in het vierde deel, Tovenaarsglas, ter sprake komt. Daaruit moest een reeks verhalen voortvloeien over het leven van scherpschutter Roland vóór de gebeurtenissen in de romancyclus. De titel van het eerste deel, De jonge jaren van de scherpschutter, was dus tegelijk een opdrachtverklaring voor de hele stripreeks.

In dit tweede deel, De lange weg naar huis – snuif bij die titel alvast de geur van buskruit op – moeten Furth en scenario-adviseur Stephen King himself het geplaveide pad van de romans verlaten, want het materiaal uit Tovenaarsglas was na het eerste deel van de strip al opgebruikt. Je kunt Furth alvast geen gebrek aan fantasie aanwrijven. Hij laat scherpschutter Roland deze strip grotendeels bewusteloos doorbrengen, omdat zijn geest opgeslokt is door een mysterieuze bol die ‘Maerlyns Grapefruit’ wordt genoemd. De scherpschutter komt in een parallelle wereld oog in oog te staan met zijn nemesis en krijgt een blik op zijn eigen toekomst.

Naar onze smaak ontaardt het hele gedoe snel in grenzeloos gewauwel, maar dat denken we van de boeken van King vaak ook. Het wordt er niet beter op door de manier waarop De lange weg naar huis in beeld is gebracht. Jae Lee is een ervaren tekenaar, die al verhalen van Spider-Man, The Uncanny X-Men, Batman en The Fantastic Four heeft getekend. Helaas pakt hij De donkere toren aan alsof het een superheldenstrip is: stoere, verbeten koppen, gespierde lijven en haast geen decors. Dat soort grafiek maakt het De donkere toren-universum nog karikaturaler dan het al is. De behoorlijke dialogen van Peter David kunnen de strip dan niet meer redden.

Gert Meesters