De Kaurismäki-cocktail

Zeggen dat Aki Kaurismäki weleens een glaasje lust, is als beweren dat Kevin De Bruyne weleens een balletje trapt. In maart en april klinken Cinematek en Cinema Zuid op de gezondheid van de Finse regisseur met de droge lever. Zo mixt u ’s mans cinefiele cocktail.

Ingrediënten

– twee delen droge humor

– twee delen Finse tristesse

– een shot sociaal engagement

– een scheut fiftiesnostalgie

– een royale hoeveelheid pure alcohol

Bereiding

Zoek een paar oerdegelijke Finse karakterkoppen, mannen én vrouwen, en geef ze rollen met weinig dialoog omdat hun gezichten alleen al meer dan genoeg zeggen over alle mogelijke miserie waar een mens weleens in durft te belanden. Markku Peltola uit The Man without a Past (2002) of Matti Pellonpää en Kati Outinen uit Shadows in Paradise (1986), Hamlet Goes Business (1987) en Take Care of Your Scarf, Tatiana (1994) werken best, maar als er geen Finnen voorhanden zijn, kan een verweerde Fransoos als André Wilms uit La vie de bohème (1992) of Le Havre (2011) ook dienen.

Je acteurs hoeven geen echt muzikaal talent te hebben, als ze maar bereid zijn muziek te maken, liefst fiftiesrockabilly zoals de Leningrad Cowboys in Leningrad Cowboys Go America (1989). Waar u wel op dient te letten bij de bereiding van een echte Kaurismäki is dat uw spelers voldoende Buster Keaton-films hebben gezien om te weten dat ze hun gezicht te allen tijde – en vooral wanneer algehele hilariteit doorgaans toeslaat – strak in de plooi dienen te houden.

Balanceer de droogte van de humor en de scherpte van de droefenis met een hartverwarmende, maar ironische noch belerende dosis sociaal engagement en behandel thema’s als armoede ( Drifting Clouds, The Match Factory Girl) en migratie (The Other Side of Hope) met het milde, bitterzoete humanisme van een mislukte misantroop.

Garneer het geheel met een sober doch kleurrijk gestileerd production design, cameo’s van Jim Jarmusch en Joe Strummer, drenk het vervolgens diep in pure alcohol en uw Kaurismäki is klaar.