Het tweede seizoen van True Detective is in alle opzichten een flauw doorslagje van het eerste.
Heroes, Twin Peaks, The Walking Dead, Desperate Housewives, Lost… de lijst met series die na een sterk eerste seizoen problemen hebben om in de volgende jaargang te bevestigen, is lang. Zo lang zelfs dat er in de Verenigde Staten voor dit fenomeen ondertussen een speciale term wordt gebruikt: de zogenaamde ‘sophomore slump‘.
Dat nu ook True Detective voor de bijl gaat, is een beetje onverwacht: in tegenstelling tot de eerder genoemde titels heeft het HBO-misdaaddrama de luxe dat het elk seizoen van voren af aan kan beginnen, met een nieuwe setting, nieuwe acteurs en een heel nieuwe case die opgelost moet worden. Aan de andere kant is die dip geen volslagen verrassing, omdat het eerste seizoen van True Detective nu ook weer niet zó indrukwekkend was. De reeks had ontegensprekelijk een heel eigen toon en bevatte een hoop briljante momenten, maar er schortte ook te veel aan om er een overweldigende triomf van te maken. De vrouwelijke personages waren nogal onderontwikkeld, de plot hing hier en daar met haken en ogen aan elkaar en het was toch vooral dankzij de briljante vertolking van Matthew McConaughey dat je je niet te hard stoorde aan de soms pretentieuze monologen van diens personage.
Die aandachtspunten zijn in het tweede seizoen niet aangepakt, integendeel. De plot, over drie agenten en een misdaadbaas die een mysterieuze moord op een corrupte ambtenaar onderzoeken, is vaak onlogisch en op het randje van onbegrijpelijk. Bovendien richt schrijver/bedenker Nic Pizzolatto zich nog steeds heel erg op zijn mannelijke personages. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn – The Sopranos ging tenslotte ook vooral over mannen en hun sores – maar je hebt de indruk dat de vrouwen bij hem vaak weinig meer dan decorstukken zijn. En het aantal lange monologen mag in het tweede seizoen dan wel iets lager liggen dan voorheen, wie graag personages in de verte ziet staren terwijl ze nonsens als ‘those moments, they stare back at you, you don’t remember them, they remember you‘ debiteren, kan wel nog steeds zijn hart ophalen.
Misschien vallen die fouten meer op omdat de beste elementen uit het eerste seizoen (de acteurs, de broeierige setting in het Amerikaanse zuiden, de regie van Cary Fukunaga) werden vervangen door minder goede – sunny California als achtergrond voor een neonoir-misdaaddrama is nu eenmaal niet de meest originele vondst aller tijden.
Misschien kan True Detective na zijn sophomore slump des te harder terugslaan in seizoen 3. Al zou ik daar toch niet meteen geld op inzetten.
TRUE DETECTIVE SEIZOEN 2 *
Nog te bekijken via Play op Telenet
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
