Als een geknipte duif
De gehoornden van HETPALEIS is een absurd, visueel knap,
maar iets te geremd portret van jaloersheid.
HETPALEIS
Tot 14/12 in HETPALEIS.
hetpaleis.be
Met zichtbaar genot snuffelt Stef Aerts aan de tenen van een rood aangelopen Rik Verheye. De tortelduifjes liggen op strontbruine tapijttegels, Aerts met pumps aan de voeten, Verheye met zijn broek op de enkels. Ondertussen staart Greg Timmermans strak naar een hertenkop in de vuilbak, stoeit Joé Agemans met een kettingzaag en kijkt Bart Hollanders verloren in het rond. Countryachtige muzak moet de gemoederen bedaren… Hier gist ongeluk. Op groteske wijze.
Fernand Crommelincks Le Cocu magnifique (1920) wordt door deze heren getransformeerd tot een resem broeierige, geflipte taferelen in een cleane transitruimte. In dat niemandsland zijn Timmermans, Agemans en Hollanders jammerlijk veroordeeld tot het aanschouwen van de jaloersheid waarmee Bruno (Verheyes personage) behept is. ‘Toon me uw trouw door me ontrouw te zijn’, beveelt Bruno zijn Stella (Stef Aerts). Aerts staakt het kussen van Verheyes tenen en kijkt Verheye bedremmeld aan: ‘Kun je dat nog eens herhalen, Bruno?’ Op de manier waarop hij Verheye aankijkt, is elk lammetje jaloers: een zachte, indringende en welwillende blik. Zo, met lamsogen en een huppelpas in de benen, zet Aerts een hilarische en aandoenlijke Stella neer. Verheye overtuigt iets minder en dat is haast logisch. Stella is de huppelende zus van ‘Heidi in de bergen’. Punt. Maar Bruno evolueert van knuffelbeer tot woeste stier. Verheye krijgt te weinig woorden en tijd om die kentering te spelen. Daar komt nog bij dat hij in het vuur van zijn spel soms onverstaanbaar wordt.
Een lust voor het oor is De gehoornden nog niet. Het oog wordt wel verwend. Onder meer met een koortsachtige neukpolonaise of de scène waarin Bruno zijn boezemvriend Estrugo (vertolkt door een geknipte duif) opjaagt. In dat beeld van de duif die wil maar niet kan wegvliegen, schuilt meer dan één metafoor. Het toont het lot van Stella én de (première)handicap van Degehoornden: nog iets te geremd om dit absurde portret van de jaloersheid tot een hoogvlieger te maken.
ELS VAN STEENBERGHE
WACHTENDE MENSEN DRINKEN KOFFIE OM IETS IN HUN HANDEN TE HEBBEN. DEZE KOFFIEZETMACHINE GEEFT DE DRIE HEREN DIE IN De gehoornden de jaloerse excessen aanzien een excuus om niet te reageren op het onrecht.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
