Londenaar Peter Perrett heeft de voorbije zevenendertig jaar met verve een hopeloos afgedwaald schaap gespeeld. Pas nu, op pensioengerechtigde leeftijd, sluit hij zich weer aan bij de rock-‘n-rollkudde.
Hij heeft er wel een uitleg voor. ‘Bij mij is het altijd het een of het ander geweest: ofwel drugs, ofwel muziek.’ Vijf jaar clean van crack en heroïne zegt hij nu te zijn. Of hij nog dealt, is minder expliciet meegedeeld. Maar het lijkt sterk dat een man die zijn gestel tijdens zijn hele volwassen leven heeft aangevreten met een ruim assortiment narcotica zijn aandacht nog over meer dan één activiteit kan verdelen.
Genoeg geroddeld, de feiten. Zelfs zonder zijn verrijzenis wekt Peter Perrett vandaag en voor altijd verbazing bij iedereen die zijn onderschatte oeuvre met seventiesband The Only Ones opduikelt. Hun Another Girl, Another Planet mag een van de opwindendste rocksingles aller tijden heten,niettegenstaande de beginregels ‘I always flirt with death/ I look ill but I don’t care about it’. Een song over heroïne, trouwens. Toen kon hij nog wél multitasken.
The Only Ones gaven er na tweeënhalve uitstekende platen de brui aan. Perrett roerde zich even in de nineties met zijn nieuwe groep The One, maar daarna ging de gitaar weer aan de haak.
Kan How the West Was Won zich meten met zijn vroegere verrichtingen? Bijna, wat in feite al sterk is. Perretts schrijfstijl blijft typisch: in de ene song bijdehand en sarcastisch, dan weer romantisch – een kruising tussen Lou Reed en Robert Forster van The Go-Betweens.
Zo zet hij in de titelsong zijn bekoelde, sowieso tweesnijdende fascinatie met Amerika uiteen aan de hand van de grootste gave van Kim Kardashian: ‘In an other timeline I would have stared at her all day long/ Without ever wanting to see her from the front/ God knows I love America.’ Goed, iets té bijdehand, misschien.
Beter zijn An Epic Story, een van minstens drie liefdesverklaringen aan zijn vrouw Zena maar in de eerste plaats een wervelende song; het met vitaal gitaarwerk gelardeerde Something in My Brain; het traag naar een climax toegroeiende Living in My Head.
Perrett kon rekenen op jong bloed, het zijne nog wel. Zonen Jamie (gitaar) en Peter Jr. (bas), ooit in Babyshambles, tillen deze plaat nog een stukje hoger in het voorlopige ‘comeback van het jaar’-lijstje.
Als kennismaking met Peter Perrett zal ik u deze plaat niet opdringen. Maar beginnen met The Only Ones (1978) en Even Serpents Shine (1979), en dan eens afzakken naar How the West Was Won: het is zomaar een extra zomertripje.
Peter Perrett ***
How The West Was Won
rock
Domino
Download
An Epic Story
Something in My Brain
Troika
Kurt Blondeel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
