Wie zijn ze, de mannen en vrouwen die dit jaar de kans krijgen om met een goede prestatie in Cannes al iets dichter in de buurt te komen van de naam en faam van illustere voorgangers als Jean Renoir, François Truffaut, Jean-Luc Godard of Jean-Pierre Melville? Enkele Fransen in de Cannescompetities.

DE ONVERMOEIBARE FRANÇOIS OZON (45)

draait films aan de lopende band, maar dan wel een band waar de ene keer een feministische boulevardklucht (Potiche) afrolt en dan weer een extravagante misdaadmusical (Huit Femmes), een chabroliaanse thriller (Swimming Pool) of een bespiegeling over de dood (Le Temps qui reste, Sous le Sable). Van deze dartele regisseur, die de kijker graag provoceert, wordt nogal snel gedacht dat hij kind aan huis is in Cannes, maar eigenlijk is dit jaar nog maar de tweede keer dat hij een gooi mag doen naar een Gouden Palm. Jeune et jolie is – ouh la la – een portret van een zeventienjarig meisje van plezier, in vier seizoenen en evenveel liedjes.

DE LAATBLOEIER ABDELLATIF KECHICHE (52)

wachtte tot de eeuwwisseling met zijn carrièreswitch en dat is jammer. Niet omdat hij voordien een slecht acteur was, wel omdat hij zich in korte tijd opwierp als een grote, humanistische regisseur. Racisten lusten hem rauw. Bleef zijn L’Esquive (2003) nog onder de radar, je kon niet naast het magistrale La Graine et le mulet (2007) kijken. In Cannes pakt hij in de officiële selectie uit met La Vie d’Adèle, het verhaal van een vijftienjarig meisje dat een compleet ander beeld van zichzelf en van de wereld krijgt wanneer ze verliefd wordt op Emma (Léa Seydoux). Op peis en vree moet Adèle niet rekenen.

DE CERTITUDE ARNAUD DESPLECHIN (52)

draaide al acht speelfilms en op Rois et Reine (2004) na verwelkomde Cannes ze allemaal. In de prijzen is hij nog nooit gevallen. In 2008 dichtte de Frans pers Un Conte de Noël nog unaniem de Gouden Palm toe. Maar in de rest van de wereld zagen velen in Desplechin een karikatuur van de auteur die kickt op oeverloze praatscènes. Gepraat wordt er ook in zijn vijfde gooi naar goud, maar niet in het Frans. Jimmy P.: Psychotherapy of a Plains Indian gaat over de vriendschap tussen een geestesziek van WO II teruggekeerde indiaan en zijn Franse psychoanalist. Helpen Benicio Del Toro en Mathieu Amalric Desplechin aan een eerste prijs(je)?

DE ACTRICE VALERIA BRUNI-TEDESCHI (48)

kennen we als de zus die verklapte dat Woody Allen Carla Bruni gestrikt had voor Midnight in Paris (2011). En hopelijk ook een beetje van haar hoofdrol in Ozons wrange relatieschets 5 x 2 (2004). Ook voor Patrice Chéreau, Claude Chabrol, Claire Denis en Marco Bellochio vertolkte deze specialiste getormenteerd personages. Sinds 2002 regisseert ze semi-autobiografische films waarin ze zelf de hoofdrol speelt. Actrices (2007), bracht haar al eens in Cannes. Dit jaar presenteert ze in de officiële competitie Un Château en Italie, over een vrouw die de liefde tegenkomt terwijl haar Italiaanse bourgeoisfamilie uiteenvalt.

DE OUWE BOK ROMAN POLANSKI (79)

voorstellen is wat lullig. De Frans-Poolse regisseur van Repulsion (1965), Rosemary’s Baby (1968) en Chinatown (1974) kan de negende regisseur worden met twee Gouden Palmen op de schouw. Hij won er elf jaar geleden al eentje met The Pianist. In La Vénus à la fourrure speelt mevrouw Polanski (Emmanuelle Seigner) een actrice die tot alles bereid is en het hoofd van een theaterregisseur uit Parijs op hol brengt. De film valt terug op de gelijknamige erotische roman van Leopold von Sacher-Masoch. Jep, hij die zijn naam gaf aan het masochisme.

DE SURPRISE ARNAUD DES PALLIÈRES (51)

dé verrassing in de competitie, is een van de buitenbeentjes in de Franse film. Hij aarzelt niet om in interviews met citaten van Gilles Deleuze, Jacques Derrida en Marguerite Duras uit te pakken en gaat volstrekt zijn eigen gang. Le Monde vergeleek hem na Parc (2008) met Michael Haneke en David Lynch. Des Pallières werd geselecteerd met de verfilming van een filosofische avonturenroman van de Duitse schrijver Heinrich von Kleist (1777-1811). Michael Kohlhaas gaat over een zestiende-eeuwse rebel (Mads Mikkelsen) die het recht in eigen handen neemt.

DE DAPPERSTE CLAIRE DENIS (65)

assisteerde Jacques Rivette, Wim Wenders en Jim Jarmusch alvorens ze doorkreeg dat ze het zelf beter kon. Haar bekroonde debuut Chocolat (1988) bleek nog haar meest conventionele film. Na Trouble Every Day (2001) werd ze even tot het clubje Fransen gerekend dat de extremen opzoekt. Vandaag weten we beter, dankzij uiteenlopende maar steevast gewaagde films met prachtige muziek van Stuart Staples van Tindersticks. Als je niet weet waarom men Denis (vooral buiten Frankrijk) tot de boeiendste Franse auteurs rekent, bekijk dan het melancholische 35 Rhums (2008). Vreemd genoeg duikt Les Salauds op in de nevensectie Un Certain Regard.

DE JONGSTE REBECCA ZLOTOWSKI (33)

situeert in haar tweede langspeelfilm een liefdesverhaal in een kerncentrale. Rijzende sterren Léa Seydoux en Tahar Rahim nemen de honneurs waar en Olivier Gourmet loopt ook ergens rond in Grand Central. Zlotowski, die moet warmlopen in de nevensectie Un Certain Regard, is een speerpunt van een lichting jonge regisseuses die (meer dan hun mannelijke generatiegenoten) de traditie van de Franse auteursfilm verderzetten. Zie ook Céline Sciamma (Tomboy), Katell Quillévéré (Un Poison violent), die dit jaar de Semaine de la Critique opent, of Mia Hansen-Løve (Le Père de mes enfants), die de jury’s van die Semaine de la Critique voorzit.

DOOR NIELS RUËLL