Behalve hitmachine, trendsetter en sekssymbool is PharRell Williams van The Neptunes ook nog steeds muzikant, met sinds kort een eerste solo-album uit: ‘In My Mind’. ‘Ik sta er versteld van hoeveel ik te vertellen heb.’

Op Williams’ curriculum staan naast twee platen met N*E*R*D ook wereldhits voor Justin Timberlake ( Like I Love You), Britney Spears ( Toxic), Ol’ Dirty Bastard ( Got Your Money), Jay-Z ( I Just Wanna Love You) en Snoop Dogg ( Drop It Like It’s Hot), al is de lijst van geweigerde producties waarschijnlijk nog indrukwekkender. (‘Maar het zou van weinig klasse getuigen daarmee naar buiten te komen.’) Eind vorig jaar lanceerde hij ook nog eens zijn eigen kleding- en schoenenlijn: de Billionaire Boys Club, compleet met een winkel in Tokio. Geen wonder dat de man er een beetje pips uitziet als we hem in Amsterdam even te spreken krijgen.

Moe?

Pharell Williams: Doodmoe. Normaal krijg ik voldoende rust, maar de laatste maanden waren ongelooflijk druk.

Opvallend: op ‘In My Mind’ is er, behalve emotioneel gezien, weinig verschil tussen de hiphop- en de R&B-nummers.

Williams: Dat klopt. Ik wou mijn verhaal kwijt op deze plaat, en ik heb daar verschillende stijlen voor gebruikt. In mijn hiphopsongs vertel ik de meest introspectieve verhalen. De r&b heb ik gebruikt voor de ‘cinnamon in the morning’-verhalen, de romantische dingen – al wat ik op liefdesvlak al heb meegemaakt.

Je wil dat de luisteraar zich door deze plaat beter leert kennen, heb je gezegd. Heb je ook iets over jezelf geleerd?

Williams: Ik stond ervan versteld hoeveel ik eigenlijk te vertellen had. Bij alle platen waaraan ik al heb meegewerkt, speelden mijn hersenen de hoofdrol. ‘Dit zijn de singles. Dit zijn de gevoelige nummers. In die song bedank ik die-en-die…’ Maar op deze plaat laat ik mijn hart spreken en dat is iets totaal anders. Ik heb vaak gedacht: ‘Oh shit, voelde ik dat écht?’

Vind je het niet moeilijk om over die gevoelens te praten? Geen last van schaamte?

Williams: Toch niet, nee. Ik heb vrede met mezelf en met wat ik voel. Ik aanvaard het leven als schoonheid.

Heb je nog wel tijd om te leven? Wanneer heb je voor het laatst geskateboard?

Williams: Een dik half jaar geleden, denk ik. Maar eigenlijk was deze plaat maken een vorm van ‘leven’. Een superster zijn heeft voordelen, maar er zijn ook nadelen. Veel dingen die ik echt wil, kan ik niet krijgen. Ik kan niet meer zomaar gaan en staan waar ik wil, ik mag niet meer zomaar zeggen wat ik denk… En ik trek de verkeerde vrouwen aan.

In ‘Our Father’ bedank je God omdat hij je je zonden vergeeft. Waar maak je je het vaakst schuldig aan?

Williams: Overspel. (Denkt na) Weet je wat het probleem is? De knappe meisjes staan op de eerste rij, maar de écht mooie meisjes, die ook mooi zijn vanbinnen, krijg je nooit te zien. Die doen de moeite niet om door die horde knappe vrouwen te geraken.

In je teksten spelen meisjes, auto’s en geld een belangrijke rol. Ooit stilgestaan bij het verschil met de hiphop-pioniers uit de jaren ’70, die hun publiek wilden opvoeden?

W illiams: Toch wel, maar alles evolueert en alle kunst gaat mee met de tijd. En ik zing gewoon over de dingen die ik ken. Er staan songs over drugs, pimpin’ en moorden op dit album, maar alleen omdat ik die dingen gezien heb, terwijl ik aan het skateboarden was. Het gebeurde rondom mij, maar ik nam er niet aan deel, en ik wil ze ook op geen enkele manier glorieus voorstellen. Wat ik wil zeggen met deze plaat, is dat ook de skater de auto, de juwelen en de vrouwen kan krijgen die hij wil. Zolang hij maar doet wat hij graag doet, in mijn geval: muziek maken.

Uit BIJ VIRGIN

Door Hans Comijn