DE DROOMAFFICHE VAN MAURO

MUZIKANT

ROY HARPER

Ik spéél vooral op festivals, uit eigen beweging ga ik er nog zelden naartoe. Ik ben dus niet de aangewezen persoon om een ‘gemiddelde’ festivalaffiche samen te stellen (Lacht). Roy Harper is een Britse folkie wiens nummers tussen acht en twaalf minuten lang zijn: geen wonder dat hij nooit is doorgebroken. Hij is een minder zielige versie van Nick Drake, al heeft zijn leven even tragische kantjes. Jeugdgevangenis, gedeserteerd uit het leger, opnieuw de bak in: dat soort shit.

MERLE HAGGARD

Over brommen gesproken: Merle Haggard zat net een straf uit in San Quentin toen Johnny Cash er zijn liveplaat opnam. Haggard is voor mij de perfecte countryzanger, een muzikant die de kunst verstaat om zijn nummers op een heel directe manier te brengen en cool is zonder daarvoor een rolletje te hoeven spelen, zoals Tom Waits of Nick Cave. Hij heeft trouwens een cameo in Bronco Billy van Clint Eastwood, een van mijn favoriete films.

WOLF EYES

Je kunt het hóren als een groep uit Detroit komt. Zie The Stooges en Ted Nugent, en zie Wolf Eyes, kick ass noise uit Detroit dus. Ik ben er ooit geweest: het is veruit de meest deprimerende plek die ik ken. Een spookstad, ’s avonds dwalen er zombies door het centrum. Frontman John Olsen heeft naar schatting nog 75 andere groepen: daarmee vergeleken ben ik een amateur. (Lacht)

PETER BRÖTZMANN CHICAGO TENTET

Een van de coryfeeën van de Europese free jazz. Ik wil vooral zijn tentet horen. Tien keer heviger, zotter en luider: tel uit je winst! Voor sommigen is dit wellicht instant tinnitus, daarom organiseer ik mijn festival op wandelafstand van een stadscentrum. Festivals in de middle of nowhere zijn hatelijk, want waar moet je heen als je even aan het lawaai wil ontsnappen?

THE FALL

Ik heb ooit eens in een lift naast een héél oud mannetje gestaan; het bleek Mark E. Smith te zijn. (Lacht) Sinds de dag dat ik The Fall voor het eerst hoorde op een lokale Italiaanse radio in Limburg, ben ik fan voor het leven. Voor mij blijft het de beste band uit Manchester, een van de beste punkbands aller tijden en een van de weinige groepen waarnaar ik nog vaak luister.

JANDEK

Een vreemde figuur, die Jandek. Jarenlang opereerde hij in volstrekte anonimiteit, tot hij een paar jaar geleden plots op het podium verscheen. Sindsdien treedt hij regelmatig op. Voor weinig geld, want hij betaalt al zijn kosten zelf en is blijkbaar niet onbemiddeld. Hij maakt muziek waarvan je niet goed weet wat te denken: heel bevreemdend en vaak nogal atonaal. Soms heb ik het gevoel naar een psychiatrische patiënt te luisteren.

GROUP DOUEH

Het eten op mijn festival moet gul besprenkeld zijn met uitheemse kruiden en ook muzikaal wil ik exotiek. Group Doueh bestaat uit 65-jarige vrouwen, een paar Ike Turner- lookalikes en een gastje van hooguit zestien op synthesizer. Ze brengen psychedelische islamfunk van en voor 7 tot 77 jaar. Net als die gasten van Tinariwen hebben ze wellicht ergens in de Sahara een verdwaald cassetje van Jimi Hendrix gevonden en dachten: ‘Hup, allemaal met onze gitaar de kameel op en funken maar!’

JAY-Z

Ik ben een nóg grotere fan van Jay-Z geworden sinds ik een paar jaar geleden op tv zijn passage op Glastonbury heb gezien. Ik zat op een stoel met een stevige leuning, maar toch sloeg ik er steil van achterover. Hij heeft natuurlijk de middelen om zich te omringen met de beste muzikanten, de meest bekwame technici en de – euh – gunstigst uitziende danseressen, maar wat hij ermee doet, is fe-no-me-naal. Een hiphopfeest voor de hele familie.

PORTAL

In de marge van de metal worden er nog altijd grenzen verlegd, en een van de groepen die dat op onwaarschijnlijke wijze doen, is Portal, een Australische deathmetalgroep met een heel innemende podiumprésence, want dat vind ik heel belangrijk. Ze dragen allemaal vreemdsoortige maskers, de zanger heeft zelfs een soort kast op zijn kop. Portal heeft bij mijn weten nog nooit in Europa opgetreden, ik heb dus een primeur op mijn festival. (Lacht)

AOR POP REVUE FEAT. STEELY DAN, HALL & OATES, TOTO, CHICAGO AND MANY MORE…

Zo’n pop revue is een beetje vals spelen, ik weet het, maar ik houd wel van shows waarin groepen voor een of twee nummers langskomen en dat zou perfect werken met zogenaamde AOR-muziek, Adult Oriented Pop. Met mijn eerste covergroepjes speelde ik na pakweg Hüsker Dü evengoed een nummer van Toto. Niet voor de grap, wel uit overtuiging! Veel mensen zouden dit guilty pleasures noemen: zij moeten vooral van mijn festival wegblijven. Alleen de ware liefhebber is welkom. Als amateur-dj weet ik trouwens dat Ride Like The Wind van Christopher Cross ideaal is om de dames aan het dansen te krijgen. Iedereen content.

Mauro Pawlowski (40) speelt met dEUS op Pukkelpop.

VINCENT BYLOO