REGISSEUR
FRANK ZAPPA
Ik had evengoed een affiche met alleen maar hedendaagse artiesten kunnen samenstellen: Feist, Fleet Foxes, The xx… Maar ik ben toch uitgekomen bij muziek die ik al zo goed als mijn leven lang meedraag. Niet dat ik op mijn achtste al naar Zappa luisterde, maar ik ben dat allemaal wel vrij snel gaan opzoeken. Nog altijd, trouwens, want ik kan moeilijk zónder muziek. Elke keer als ik hem hoor, verrast hij mij nog. Toen hij doodging, vond ik het voor het eerst triest voor de mensheid dat een artiest er niet meer was. Mag ik kiezen? Doe mij dan maar de Zappa van eind jaren 70, begin jaren 80, met de platen Sheik Yerbouti, Joe’s Garage en You Are What You Is.
PINK FLOYD
Om wat bij te verdienen ben ik in mijn tienerjaren lange tijd roadie geweest: als AC/DC, Aerosmith of Deep Purple hier kwam spelen, had de band een local crew nodig. Zo heb ik Pink Floyd enkele keren gezien. Eén concert, midden jaren 80 in Fontainebleau bij Parijs, vond ik heel indrukwekkend: met zowel klank als licht als beeld in surround en met een rond scherm – ook al is zo’n show minder magisch als je hem zelf helpt installeren. ( Lacht) Mijn favoriete Floydplaten zijn The Dark Side Of The Moon en Animals, na The Wall vond ik er niets meer aan. De allereerste keer dat ik The Dark Side Of The Moon opzette, was ik waarschijnlijk apestoned, maar dat was nu eens iets wat ik nog nooit had gehoord: een conceptplaat waarbij hele bewegingen in elkaar overvloeiden, net zoals bij klassieke muziek. Het was het geheel dat telde, niet die of die song, zoals nu de muziekbeleving schijnt te zijn: iedereen heeft een iPod en shufflet maar.
BLACK SABBATH
Mét Ozzy, maar zonder de horror en het satanistische trekje. Ik ben verliefd op de energie van die muziek. Net zoals bij Rammstein. Of die eerste van Marilyn Manson. Jezus, wát een sound.
J.J. CALE
Wie geeft deze man een plek op een Belgisch podium voor hij doodstuikt? Hij is van het slag artiesten dat je nooit beu wordt. Ik kan zijn muziek op om het even welk moment van de dag opzetten, en ik word daar heel rustig van, om niet te zeggen blij.
JONI MITCHELL
Ik houd er niet van om dingen in vakjes te steken, zoals zo eigen is aan onze maatschappij. Alle artiesten die ik hier opnoem, zijn toch vrij uniek in hun geluid. Oók Joni Mitchell. Het is quasi onmogelijk om haar na te spelen, door de structuur en de manier waarop ze gitaar speelt en zingt. Men noemt haar pejoratief wel eens ‘folk’, maar dat is ze totaal niet, vaak is ze heel jazzy. Haar platen – Blue op kop – blijven fris en nieuw klinken.
DAVID BOWIE
Onmogelijk om te kiezen tussen al zijn alter ego’s: ik zou ze allemaal willen zien! Alles wat hij in de jaren 70 heeft gedaan, blijft overeind. Na Let’s Dance ben ik afgehaakt, al kon ik zijn alom verguisde groep Tin Machine eigenlijk nog wel smaken.
SERGE GAINSBOURG
Er moet toch ook een poëet tussen. Ik heb veel Franse chanson via mijn ouders gehoord, Joe Dassin en zo, maar Gainsbourg is een fenomeen: hoe slechter hij begon te zingen, hoe populairder hij werd. ( Lacht) Op den duur hoorde je hoogstens een doorrookt, in whisky gedrenkt gebrabbel. Live zie ik hem liever niet als groen manneke: geef mij maar de jonge versie met zijn pakje Gitanes.
GLEN MILLER
Ik koester een nostalgie voor de jaren 30 en 40 die ik niet kan verklaren. Hoe kun je verlangen naar een tijd die je nooit hebt meegemaakt? Ik had in plaats van Glen Miller evengoed Billie Holiday of Nat King Cole kunnen zetten – al klinkt die laatste net iets te veel als ‘alle dagen Kerstmis’. ( Lacht) Maar ik vind die bigbands dus geweldig: al die onberispelijk geklede muzikanten achter een pupiter. Het doet mij denken aan de oude zwart-witfilms die de toenmalige BRT op zondagmiddag uitzond.
NUSRAT FATEH ALI KHAN
Door mijn vak ben ik heel veel in het buitenland. Ik maak er dan een sport van om van elk land wat muziek mee naar huis te nemen – en omgekeerd: om als de chauvinist die ik ben Belgische dingen op te dringen. ( Lacht) Ik wilde niet te eclectisch zijn in dit lijstje, maar bij Nusrat gaat het puur om de muziek en het gevoel dat hij je geeft, niet om de teksten want die begrijp je toch niet.
MILES DAVIS
Een icoon met veel gezichten om wie je niet heen kunt. Ik luister veel naar jazz, hoewel ik er helemaal niet in onderlegd ben. Net door die onwetendheid staat niets me in de weg. Bij Miles Davis ben ik uiteraard begonnen bij Kind Of Blue en Sketches Of Spain: toch muziek met een lage drempel, in vergelijking met iets taaiers als Bitches Brew. (Grijnst) Dit festival moet zich over tíén dagen afspelen, anders trek je het niet: je zou toch telkens moeten bekomen, geloof ik.
Christophe Van Rompaey (41) debuteerde met ‘Aanrijding in Moscou’ (2008). In het najaar komt zijn nieuwe film ‘Lena’ uit.
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
